Post Category → werk

The end till the end

Op de avond waarop Barcelona met 6-1 won van Paris Saint-Germain, was ik een stuk over voetbal aan het schrijven. De laatste keer dat ik tijdens een voetbalwedstrijd zat te werken, was drie jaar geleden. Ik had die dag een prijs gewonnen. Na de uitreiking was ik laat thuisgekomen, maar moest ik nog iets korts schrijven over de man naar wie de prijs was vernoemd, voor de volgende dag op de radio. Terwijl felicitaties en haatberichten binnenstroomden via het internet, hield Anderlecht PSG op 1-1. Ik zette het geluid van de televisie af zodat ik het tekstje kon inspreken. Toen het journaal begon, zag ik mijzelf.

Achteraf gezien denk ik: het was die avond waarop alles begon fout te lopen, waarop mijn lichaam moe werd, mijn werk nergens meer naartoe zou leiden en iedereen begon weg te gaan. Alles was zo anders toen. Ik woonde in een lelijke flat op een oude boerderij en Moussa was er nog niet en Thomas Blondeau leefde nog.

Ik typte aan mijn stuk over voetbal, vorige week, en Barcelona deed wat niet meer van ze werd verwacht — al was na twee minuten al duidelijk dat het wel eens zo’n avond zou kunnen worden. ‘Zie je wel,’ dacht ik, ‘elf mannen samen hebben zich hier uit een veel meer uitzichtloze situatie teruggevochten, dus waarom zou het mij dan niet lukken?’ Ik moet me alleen maar af en toe heel opzichtig laten vallen.

Orbiting your living room

Na een behoorlijk lange radiostilte — en ik beloof dat ik dit niet als woordspeling bedoel — ben ik deze week opnieuw iedere dag te horen in het middagjournaal van Nieuwe Feiten op Radio 1. Iedere dag om iets voor één, in uw auto of via de website van het programma. Na afloop komen alle afleveringen daar ook online.

Hard Gras

Enkele maanden geleden kreeg ik een e-mail van de hoofdredacteur van het literair voetbaltijdschrift Hard Gras. Nederland had nagelaten zich te kwalificeren voor het komende EK, dus wilden  zij voor de maand juni dan maar een themanummer maken rond de Rode Duivels. En of ik daarin een paar pagina’s kon vullen. Vraag even een voetbalminnende Nederlander naar de status van Hard Gras en je zal begrijpen waarom ik eerst heel luid ‘ja!’ riep en meteen daarna in blinde paniek onder mijn keukentafel kroop.

Soit, van onder een tafel kan je ook typen  en dus staan er nu een stuk én een begeleidende lino van mijn hand in Hard Gras nummer 108, waarvan jullie een exemplaar kunnen kopen in de krantenwinkel of bestellen op de website, of hier. Naast mezelf spelen ook Ivo Victoria, Paul Baeten Gronda, Joost Vandecasteele, Lize Spit en een pak anderen mee, dus je krijgt genoeg waar voor je geld.

Mijn bijdrage heeft als titel ‘“Hazard eraf!” – De aanvoerder van het verkeerde land’ en gaat over hoe onze huidige nationale ploeg niet langer bij de volksaard past, en welke problemen dat oplevert. Veel meer nog dan dat gaat het over een Chelseashirt en mijn iets te gênante idolatrie voor een knul die acht jaar jonger is dan ik.

(Update: deze special werd afgelopen vrijdag gerecenseerd in de letterenbijlage van De Standaard.)

Voor zichzelf (Beginselverklaring 2016)

Ongeveer tien minuten ver in de voorstelling keek de cabaretier mij aan en vroeg mij of er misschien iets aan mij scheelde. Hoewel mijn hoofd de aanval meteen begon te rationaliseren (“doe nu maar niet zo onzeker, idioot, dit draait niet om jou, dit is nodig voor het verhaal”), merkte ik dat mijn lichaam heel anders reageerde: het volgende uur zat ik veel alerter in mijn stoel, niet alert voor het verhaal zelf maar voor de volgende opmerking, waarvan ik zeker wist dat ze nog zou komen.

Continue reading →

De morgen schiet op

Het is verleidelijk om dit rampjaar voorzichtig onder de mat te schuiven, maar ik krijg het niet over mijn hart om een traditie die al zeven jaar standhoudt  nu plotseling  af te breken. Mijn eindejaarslijstje 2014:

  • Boek:  niets sneller en met meer plezier gelezen dan  Your fathers, where are they? And the prophets, do they live forever? van Dave Eggers. (Minpuntjes voor de titel, pluspunten voor de raket op de cover.) Nick Hornby heeft met Funny Girl eindelijk een nieuwe roman en dat op zich is al een dansje waard. Ouder, maar dit jaar pas ontdekt  en ronduit fantastisch bevonden: Goliath  van Tom Gauld.
  • Cd:  Ryan Adams is terug en wist mij opnieuw te raken zoals hij dat tien jaar geleden deed. Hetzelfde geldt in mindere mate voor Beck en Conor Oberst. Verder  heel blij dat men  mij  veel te laat nog naar Sugar Man heeft doen  luisteren.
  • Film:  Boyhood, met ruime voorsprong.  Meer met het verstand dan met het hart heb ik ook enorm genoten van Iñárritu z’n  Birdman.
  • Theater:  dit jaar heb ik eindelijk  Hitler is dood  gezien en soms is dat genoeg.
  • Concert: met  Millencolin en Blink 182 op de Lokerse feesten heb ik mij harder geamuseerd dan ik durf toegeven. Spinvis in de Vooruit heeft mij harder ontroerd dan ik had verwacht.
  • Tv/radio:  het WK, op zowel tv als radio. Verder natuurlijk vaste waarde  Interne Keuken en Iedere Middag Moonsie.
  • Werk/persoonlijk: ze zeggen soms dat je, om iets te herstellen, beter eerst al het oude tot op de grond kan afbreken. In dat geval ben ik halfweg. Maar ik heb het gevoel dat ik daarover al alles heb verteld – hier, en hier en ook hier.
    Aan de andere kant  leerde ik veel nieuwe mensen kennen, of  oude mensen beter kennen, en kan ik alleen maar hopen dat zij zullen blijven. Het liefste wat ik heb loopt sinds kort met  voorzichtige stapjes door de kamer  en zegt “aai, aai” terwijl ze over mijn hoofd streelt en hoe kan je op zo’n moment iets anders denken dan dat het allemaal wel meevalt?