Post Category → kater

It’s words you forget to anniversary songs

Misschien zou ik het nooit hebben ontdekt als we niet veel te vroeg waren geweest voor het eten die avond, en mijn moeder mij niet had gevraagd om te kijken of er misschien iets interessants te koop stond in de vitrine van het immokantoor naast het restaurant.

‘Dat is mijn huis!’, riep ik.

Blijkbaar had de oude huisbaas beslist om het huis te verkopen waar ik anderhalf jaar heel graag — en een maand of twee minder graag — heb gewoond en waarvan ik altijd had gedacht dat mijn volwassen leven er eindelijk écht zou gaan beginnen.

Continue reading →

Stars and shards of glass

Vannacht ben ik om half zes opgestaan om te kijken hoe twee macho’s – een racist en een vrouwenmishandelaar – elkaar herhaaldelijk op het gezicht zouden slaan. Het was geen goede wedstrijd, daarvoor ontbrak het die ene kooivechter aan de elegantie die nodig is om boksen mooi te maken, maar ik was blij dat ik hem had meegemaakt toen ik aan het begin van de dag opnieuw in bed kroop.

Door het raam van het bureau had ik kunnen volgen hoe het langzaam licht werd. De kat zat naast mij op de vensterbank en kauwde op een vlieg. Hij wordt steeds beter in het vangen ervan: hij heeft geleerd om geduldig te zijn en pas op het meest geschikte moment recht te springen en uit te halen met twee voorpoten tegelijk. Ik rook de kattenbak aan de andere kant van de kamer. Daar moest ik binnenkort maar eens iets aan doen.

De laatste keer dat ik zo vroeg wakker was, moet al een paar jaar geleden zijn geweest. Ik stond in mijn oude tuin te roken, ergens in de dagen rond Kerst. Het was volle maan, tegen de nog zwarte lucht raasden witte wolken in een hoog tempo voorbij. Ik duwde de sigaret uit op de grond, die hard aanvoelde. Misschien was hij al bevroren. Van achter het raam van de keuken keek de kat mij met een scheve kop aan. De echo van wat weg was, klonk luider dan ooit.

De herinnering aan de kou trok weg naarmate de ochtend kwam. Op het scherm sloeg de bokser steeds harder op zijn uitgeputte, wankelende tegenstander in, tot de scheidsrechter vond dat het genoeg was geweest. Techniek en geduld hadden het gehaald van gebrul en die gedachte stelde mij onnoemelijk gerust.

The end till the end

Op de avond waarop Barcelona met 6-1 won van Paris Saint-Germain, was ik een stuk over voetbal aan het schrijven. De laatste keer dat ik tijdens een voetbalwedstrijd zat te werken, was drie jaar geleden. Ik had die dag een prijs gewonnen. Na de uitreiking was ik laat thuisgekomen, maar moest ik nog iets korts schrijven over de man naar wie de prijs was vernoemd, voor de volgende dag op de radio. Terwijl felicitaties en haatberichten binnenstroomden via het internet, hield Anderlecht PSG op 1-1. Ik zette het geluid van de televisie af zodat ik het tekstje kon inspreken. Toen het journaal begon, zag ik mijzelf.

Achteraf gezien denk ik: het was die avond waarop alles begon fout te lopen, waarop mijn lichaam moe werd, mijn werk nergens meer naartoe zou leiden en iedereen begon weg te gaan. Alles was zo anders toen. Ik woonde in een lelijke flat op een oude boerderij en Moussa was er nog niet en Thomas Blondeau leefde nog.

Ik typte aan mijn stuk over voetbal, vorige week, en Barcelona deed wat niet meer van ze werd verwacht — al was na twee minuten al duidelijk dat het wel eens zo’n avond zou kunnen worden. ‘Zie je wel,’ dacht ik, ‘elf mannen samen hebben zich hier uit een veel meer uitzichtloze situatie teruggevochten, dus waarom zou het mij dan niet lukken?’ Ik moet me alleen maar af en toe heel opzichtig laten vallen.

Just this heart, deep and true

Ik wilde het niet horen vanmorgen. Ik wilde niet zo bruusk deze nieuwe wereld in. Ik wilde half wakker uit bed rollen, het kacheltje aanzetten in de badkamer zodat zij het warm zou hebben tijdens het klaarmaken, en dan nog even verder slapen.

Ik wilde niet opstaan en niet horen wie er wat allemaal van vond.

Dat duurde een half uurtje. Daarna begon ik aan de dag. Ik ruimde op, stapte de auto in, kwam terug en poetste het hele huis. Ik dacht niet te veel na over wat er was gebeurd en zo zal het wel de meeste dagen gaan.

Soms schoot het mij opnieuw te binnen, maar ik sprak erover met niemand. Ik was vergeten — neen, ik was het niet vergeten, ik had het onderschát — hoe graag mensen het bestaande kapot willen maken van zodra ze geen enkele andere oplossing meer zien. Ik had het nochtans moeten weten, ik heb het zo vaak zelf gedaan.

Bij Hanneke las ik:

Ik wil hier blijven.
Ik wil dat iedereen elkaar liefheeft.
Ik heb een kinderlijk verlangen dat iedereen elkaar liefheeft.

Ik wil dat iedereen elkaar liefheeft. Ik wil kinderen die ik kan liefhebben en die zelf ook vinden dat liefhebben het allerhoogste is.

Wij zijn niet de zwaksten in Amerika. Wij komen de volgende vier jaren zonder al te veel kleerscheuren door. Maar we moeten wel af van het klimaat dat ons naar deze dag heeft geleid en waar wij ook zelf middenin zitten. Ik heb te veel te verliezen om mij daarvan niets aan te trekken, zoals een kamer met een kacheltje en iemand die het graag warm heeft wanneer ze opstaat.

It‘s all gone slow motion

Als ik iets minder lang had getreuzeld, met aankleden of met het eten van de kat, zou ik om half tien op de metro hebben gezeten aan Kunst-Wet. In de plaats daarvan heeft alles wat gebeurde zich ontvouwd terwijl ik nog onderweg was naar Brussel. Ik zag de chaos toenemen en de politie zenuwachtiger worden, maar wist niet wat er precies was gebeurd. Hoe ernstig het allemaal was, drong pas door toen ik alweer met een koffie aan mijn bureau zat.

Ik verkocht mijn ticket voor het optreden van Tindersticks die avond, omdat ik snapte dat ik nooit in Leuven zou geraken en omdat ik geen enkele zin meer had in muziek die mijn eigen verdriet versterkt. Ik dacht aan het nummer Days of Fire, dat Nitin Sawhney schreef na de aanslagen op de metro in Londen, en waarvan ik altijd had gehoopt dat ik het gevoel waarover hij zong nooit zelf zou kennen. Ik drukte op ‘play’ en het gevoel waarover hij zong kwam in één keer staalhard binnen.

De dag ging voorbij zonder werken. Ik ging naar buiten en liep door de stad tot de wachtrijen aan de stations zouden wegebben. Ik zag de zonverlichte straten die ik elke lente zie en ik dronk een Geuze waar ik altijd een Geuze drink. Ik wilde niet alleen zijn, maar ik wilde zeker niet zijn bij mensen die ik niet goed genoeg ken. Ik twijfelde om een bus te nemen naar het dorp van mijn moeder, maar ook dat deed ik uiteindelijk niet. Ik wilde alleen maar bij jou zijn, maar ik wist niet hoe dat kon.

De stad liep langzaam leeg. Ik stapte in een doodstil station op een vertraagde, lege trein en kwam uren later pas thuis in een huis waar niemand op mij wachtte. Ik keek naar de nieuwsuitzendingen op de televisie en ik dacht aan de zin die ik een paar maanden eerder had opgeschreven, na de aanslagen in Parijs: ’terreur bedreigt alleen wie een toekomst heeft, of zich kan voorstellen hoe die eruit ziet.’ Het maakt geen verschil of ik morgen opnieuw de metro neem of niet.

I never said I was deep

I.

In het nieuwe huis slaap ik veel minder vast. Misschien komt dat door het lawaai op straat, of door het licht dat de gordijnen nog doorlaten. Ik heb de indruk dat ik daardoor vaker droom, of in ieder geval vaker mijn dromen onthoud. In één van die dromen zag ik mijzelf in een onbekend appartement, op een onbestemde plaats. Ik herinner mij niet meer hoe het eruit zag of hoe het kwam dat ik daar plots woonde, enkel nog dat mijn bovenbuurvrouw het plus size model was dat ik al een tijdje volg op Instagram. (Plus size model is hoe we tegenwoordig een erg mooi meisje noemen dat er verder absoluut normaal uitziet.) Ik ken het model alleen maar omdat zij vorig jaar eens op tv is gekomen, nadat een stelletje eikels had haar uitgelachen aan het fitnesscentrum en zij hen met een jaloersmakende zelfzekerheid van antwoord had gediend. Ook in mijn droom had ik nog nooit met het meisje gesproken, maar nu stond haar appartement onder water, door een gesprongen leiding of zo, en ik bood aan om haar te helpen met opruimen en zo werden we vrienden. Terwijl ik een dweil door de gang en woonkamer haalde, kwam Moussa de trap op om te kijken waar ik bleef – waarschijnlijk hadden we allebei onze voordeur laten openstaan in het gedoe – en alles was zo goed voor dat ene moment en iedereen lachte en ik had alles wat ik nodig had tot vlak voor ik weer wakker werd.

Continue reading →

The easy road, the easy road

Ja, sommige momenten zijn uiteraard mooi. Wanneer ik onderweg ben, enthousiast als een jongetje achter het stuur van een veel te grote bestelwagen, en dat Bruce Springsteen dan onverwacht op de radio komt, terwijl ik vóór en naast mij de zon door een vier-, vijflagig wolkendek zie breken en er net dan ook nog eens tientallen vogels tegelijk opvliegen uit de velden naast de snelweg, zoals op die ene foto van mijn nichtje die ik zo prachtig vind. Dit zou een scène uit een film kunnen zijn, bedenk ik dan, aan het begin van een romantische komedie, bijvoorbeeld, of op een andere plek waar iemand hoopvolle verandering wil uitbeelden zonder per se veel moeite te doen.

Continue reading →