Achttien

Als ze hadden geweten dat de televisie er zou zijn, zouden ze wel iets anders hebben aangetrokken, de vers afgestudeerde achttienjarigen die al op de ochtend van de eerste inschrijvingsdag stonden aan te schuiven aan de Leuvense Universiteitshallen. Zomer of niet, een korte broek en polohemdje stralen altijd minder ambitie uit dan je graag zou willen.

(meer lezen op deredactie.be)

The trouble with classicists

Deze column werd door deredactie.be geweigerd omdat ik Helmut Lotti erin belachelijk zou maken. Ja, í­k heb Helmut Lotti belachelijk gemaakt. Dat heeft hij niet  hier zelf gedaan. Nu, ik maak er geen punt van, maar wil de tekst dan wel graag zelf publiceren.

Oh neen, cultuur!

Onmogelijk om het bazuingeschal te negeren waarmee in Antwerpen het nieuwe museum MAS is opengegaan. Een iconische toren op het Eilandje, waaraan eenentwintig jaar is gewerkt, met maar liefst 460.000 kunststukken in de collectie. Het openingsfestival trok meer dan honderdduizend bezoekers, niet ondanks een groots opgezette promotiecampagne waarbij minutenlange reclamespots subtiel op antenne werden gesmokkeld in de vorm van een journalistieke reportage.

Continue reading

Lieve Stijn Stijnen,

Doorgaans volg ik het voetbalnieuws met hetzelfde enthousiasme als een vijftienjarig meisje een les zedenleer. Ik weet wat alle woorden betekenen, maar ze dringen niet tot mij door. Ik zit met mijn rug naar het bord en speel ongeïnteresseerd met mijn gsm. Zo is de begintune van Sportweekend iedere zondagavond mijn cue om te gaan afwassen – alles liever dan een half uur lang te moeten luisteren naar welke trainer er nu weer is ontslagen omdat hij het bestond twee wedstrijden op rij te verliezen.

Continue reading

It’s never too late to enjoy dumb entertainment

Ik hoorde mensen zeggen dat ze het afschuwelijk vonden, en walgelijk. Dat waren nochtans mooie en verstandige mensen. Ik hoorde anderen, minstens even mooi en verstandig, beweren dat het dapper was, heldhaftig zelfs. Toen ook de Washington Post, doorgaans enkel gelezen door mooie en verstandige mensen, er aandacht aan begon te besteden, vond ik het welletjes geweest. Waarom verliest iedereen zich altijd in de details?

(meer lezen op deredactie.be)

Dog days are over

Het voelt echt als winter nu, niet door de sneeuw, maar door het kraampje van Amnesty International dat ik trede voor trede zie verschijnen wanneer ik de trappen van Brussel Centraal oploop. Het is december, de maand waarin wij iets meer met elkaar inzitten dan gewoonlijk, en een oude mevrouw verkoopt de kaarsen met prikkeldraadtekening die ik nog ken van vroeger.

(meer lezen op deredactie.be)

De grens vervaagt steeds meer tussen wat ik op deredactie schrijf en wat ik hier zou vertellen. Dat is nu ook niet bedoeling. Ik kom terug, gauw.