Sinds dit weekend weet San F. Yezerskiy hoe meisjes zich voelen. De enige broek die hij ooit heeft gewild, bestaat niet in zijn maat. Maar goed, ik ben Rufus Wainwright niet, ik raak er wel overheen. Meer nog: nog geen tien minuten na de ontgoocheling stond ik al met mijn kledingbudget te zwaaien in de muziekwinkel, en omdat het een hele tijd geleden is dat ik nog aankooptips heb gegeven, volgt hier een overzicht van de oogst. Wat kan u zoal blindelings in huis halen?
Om te beginnen een cd’tje van The Notwist (de limited edition, twee euro extra is belachelijk weinig voor artwork als dit), Campbell & Lanegan (liever de vorige dan de nieuwe), Neil Young (een overzicht van “de oogst” zei ik, aren’t I a character?) of een verzamelaar van Otis Redding of Nina Simone. Niet toevallig allemaal platen die ik eerder deze maand al had gedownload. Wat kan ik zeggen? Ik ben een eerlijk man.
Een man ook die eens een avond alleen thuis was, en er dus van heeft geprofiteerd om die twee klassiekers al zo snel mogelijk grijs te draaien. U kan zich het bescheiden feestje voorstellen. Het dansen verliep wat onwennig, maar er was tenminste drank genoeg voor iedereen.
De overschot van het geld werd evenredig verdeeld over film, treinliteratuur, studiemateriaal en hooikoortspillen. Nu kunnen wij weer door het gras rollen alsof er nooit nog een morgen komt. Ik begin alvast zonder u.
Ah, leve de treinliteratuur!
Ik koop elk jaar in Ottawa een hele stapel dergelijke ‘ignore the rest of the world, commence the turning of pages’ boeken in het soort tweedehandsboekenwinkeltjes waar de sci-fi en de fantasy gewoon uit de rekken kruipen. Ik zoek al jaren een dergelijke leverancier van treinliteratuur in Leuven en omstreken. Helaas, driewerf helaas.
Het is een extra reden om op tijd en stond de oceaan over te steken.
Op mijn laatste plundertoch ben ik teruggekomen met een stevige hoeveelheid boeken uit de pen van een zekere Piers Anthony. Ik heb deze man zijn boeken toen ik me op de schoolbanken verveelde reeds allemaal verslonden, maar ze blijven geweldig leesvoer voor op de trein!
Stephen Fry moet ik ooit nog eens aan beginnen. Misschien als ik door deze stapel geworsteld ben?
De foto op http://www.hipiers.com zegt eerder “meervoudig veroordeeld pedofiel” dan “gerenommeerd auteur”.
Aan de andere kant ben zelfs ik eerder het eerste dan het tweede, dus ik veroordeel niemand.
Decade is de CD die ik het vaakst cadeau doe aan hot bitches en oorklepdragende punkers. Meestal zien ze niet in wat voor gigantische favor ik hen daarmee doe. Los daarvan ligt er nog ergens ten huize Geert een vinylexemplaar curtosy van de daddy.
Belachelijk veel belachelijk sterk vulsel voor Winterlong begint, dat vind ik ervan.
Ik hou nogal van Winterlong, denk ik.
Who can blame you.
Ome Neil komt overigens op elf juli naar Bospop te Weert te Nederlands-Limburg. Allen daarheen! Of gaat u liever naar Werchter?