Ieder jaar opnieuw verontschuldig ik mij voor dit traditionele eindejaarslijstje, maar als het mij noch spijt, noch ik van plan ben om mijn gedrag te veranderen, kan ik daar maar beter mee ophouden. Bovendien is het volgens de dokter belangrijk om dingen af te sluiten:

• Boek: The Martian werd mij vanuit het niets aangeraden door Maartje van de boekenwinkel en bleek uitstekend. Als de winter voorbij is werd mij aangeraden door ongeveer elke schrijver op het internet en daarvoor gold hetzelfde, zij het op een heel andere manier. Gronda was vooral iets te pijnlijk herkenbaar. Hierbuiten heb ik dit jaar nog het meest nonfictie gelezen, over Napoleon, bijvoorbeeld, of over film en wetenschap en ruimtevaart. Ik word stilaan een wel heel oude man.
• Cd: ik was ervan overtuigd dat EL VY met voorsprong het nummer van het jaar zou hebben gemaakt, maar toen kwam Kurt Vile en nu weet ik het opeens allemaal niet meer. Meest verrassende album was 1989 van Ryan Adams, maar niets haalt het van The race for space van Public Service Broadcasting, een juweel van een conceptplaat die ik in mijn enthousiasme wel eens als een documentaire-opera heb omschreven, maar ik ben nu eenmaal een idioot like that.
• Film: Jurassic World, natuurlijk, want naast een oude man en een idioot like that ben ik vooral ook nog altijd een klein jongetje. Verder sterk ontroerd door Amy, maar ik weet niet of dat volledig de verdienste was van de film.
• Theater: ik herinner mij onder andere een monoloog in Antwerpen die erg goed was van idee en oké van uitvoering, maar om begrijpelijke redenen blijft Micha Wertheim mij dit jaar toch net iets harder bij.
• Concert: er was opnieuw Spinvis, magisch als vanouds in een veel te hete aula, en er was opnieuw Beirut in de AB, heel sterk zonder meer. Beiden moesten het ruimschoots afleggen tegen Death Cab For Cutie.
• Tv/radio: de radio moet ermee ophouden mijn schatjes van de middag weg te halen. De beste tv vond ik de Netflix Originals die ik deze zomer heb ingehaald en dat verbaasde mij een beetje van mijzelf.
• Werk: ergens in januari dacht ik: “weet je wat ik wel eens zou willen proberen? Linosnedes maken of zo.” Niet alleen liep dat een beetje uit de hand, ik kreeg er ook nog eens de zin om te schrijven door terug – al moet je mij daarover nog even op mijn woord geloven.
• Persoonlijk: het was het jaar waarin ik mijn toekomst verloor, waarin ik daarna veel te krampachtig een nieuwe toekomst probeerde te vinden en waarin ik er uiteindelijk een vond nadat ik ophield met zoeken. Het was het jaar waarin ik heel impulsief een kat nam en ik was nog wel alleen, maar op een minder erge manier. In 2016 zal ongeveer alles anders zijn en ik kan mij daar te weinig bij voorstellen om nu al doodsbang te worden.