Marc Wilmots coacht volgens dezelfde mentaliteit die hij vroeger als speler had: achterin alles stevig dicht en dan met z’n allen zwoegen om door de muur van de tegenstander te breken. Het resultaat en het vertoonde spel zijn van ondergeschikt belang, zolang er na het laatste fluitsignaal maar elf mannen naar binnen komen die exact evenveel liters zweet hebben vergoten. Hoeveel kritiek de Belgische supporter ook op Wilmots heeft, dit is het enige aspect waarop hij hem nooit zal afrekenen. Het is een houding waarvan we ooit collectief hebben beslist dat ze hoort bij ons land.

Zo bescheiden, ook: vooral hard werken en we zien wel hoe ver we daarmee geraken. Tekenend hiervoor is de historische prestatie waar we het liefst mee uitpakken: de vierde plaats op het WK ’86. Net niet op het podium, net buiten de gloed van de schijnwerpers.

Onze nationale mentaliteit is niet meegegroeid met het ongelooflijke potentieel van de huidige generatie Rode Duivels. Iedere wedstrijd schreeuwen fans om de vervanging van Hazard, omdat hij niet genoeg zou werken voor het team. Dat klopt niet. Hazard geeft de indruk dat het voetballen hem geen moeite kost, omdat hij op elk gegeven moment al meer weet dan zijn medespelers en de toeschouwer: vandaag redden we het wel. Laten we maar gewoon spelen.

Laten we maar gewoon spelen. We zijn naar dit EK gekomen met een selectie die is opgegroeid op de betonnen pleintjes van de Luchtbal, van Deurne, van Brussel-Noord, van Luik. Jongens die alleen maar moeten weten dat iedereen op de juiste plek staat, de knop omdraaien en plezier hebben. We hebben een kapitein die beter speelt wanneer hij het nummer tien draagt, omdat hij nog steeds het jongetje is dat als eerste gekozen wil worden. We hebben een spits die nog drie keer beter wordt wanneer hij in hetzelfde team mag als zijn kleine broer. Laten we dit EK als ons pleintje zien. Laat de jongens die vroeger speelden dat ze een groot toernooi wonnen, dat nu maar waarmaken — zij durven tenminste nog groter te dromen dan wij. Maar, god, laat hen zich in de eerste plaats amuseren. Laten we maar gewoon spelen.

(Omdat De Morgen mij vroeg om voor één dag bondscoach te spelen.)