Gisteren zijn de twee liefste mensen die ik ken getrouwd, met elkaar, en terwijl ik van het feest wegliep legde de dj van dienst De Heideroosjes op. De groepjes uit je puberteit blijven toch altijd de beste, hoe elitair je jezelf tien jaar later ook wil voordoen in een vergeten uurtje op de nationale radio. Dit is mijn op een na laatste overzicht: Het Laatste Uur, mei 2009.

Komen eten – Crème Brí»lée (Sonic Youth). Na vandaag zal ik het nooit meer hebben over die ene traditie, beloofd. Het gaf mij alleen een goed excuus om Kim Gordon nog eens “let’s go find some shady ground” te horen kreunen.

De maan – Paper moon (Whiskeytown). Over hoe mijn liefde voor Ryan Adams langzaam uitdoofde. Een dag na de uitzending zag ik  Heartbreaker liggen in  de afprijsbakken van de Bilbo. Ik heb hem toch maar meegenomen. Ik ga met muziek om precies zoals ik dat met mensen doe.

De zon – Suncomfort international (Metal Molly). Omdat het al drie jaar geleden was, wou ik dit nummer per se nog eens horen. Om heel eerlijk te zijn viel het mij wat tegen. Als iets mooi klinkt in mijn hoofd, moet ik het daar maar laten.

Mama – My mom (Kimya Dawson). Voor de mama van Kimya, maar op die bewuste zondagavond ook voor twee andere mama’s. Kon ik maar teksten schrijven zoals Kimya Dawson. De mensen zouden mij nogal eens graag zien.

Teksten schrijven, daar zeg ik zoiets. In een schaamteloos maar volkomen begrijpelijk stukje zelfpromotie heeft Joeri Cornille een van zijn eigen nummers ingeleid voor de maanaflevering van vorige week. Het lied heet (tsja) “Maan”, is op cd gezet door Wouter Van Belle en begint met de zinnen:

Alleen in bed, de lakens koud
Er is geen angst, er is geen berouw
Ik verander enkel voor de schijn

De klok slaat tien of elf en uit
verveling doodt de tijd zichzelf.
Ik tel en elke slag doet pijn.

Daarop ben ik dus stikjaloers, zie. Jullie mogen dat weten.