Het was echt de laatste keer nu. Er waren mensen die de voorgaande jaren ook altijd gekomen zijn, er waren nieuwe mensen, er waren mensen die ik eigenlijk niet had verwacht. Volgend jaar zal er geen Pudding in het Park meer zijn.
Het allerlaatste restant van mijn studentenleven heb ik doorgespoeld met een Long Island Ice Tea die mij met een rotvaart langzaam in slaap wiegde.
Het is geen oplossing, maar het weet zich goed zo te verkleden.
“Bedankt aan iedereen die heeft meegegeten”, moest daar eigenlijk staan.
Ik zou pleiten om er niet mee te stoppen, moest ik er volgend jaar bij kunnen zijn. Aangezien die kans erg klein is, doe ik dat dus niet. Maar ik vind wel dat je dan met een andere leuk idee op de proppen moet komen, niet voor mij. Al die andere lieve mensen die er waren en op jou rekenen om van iets kleins en simpels toch iets gedenkwaardig te maken.
Bedoel je “Beffen op de bí¼hne”?
Als dat simpel is, dan wel. Persoonlijk vind ik het proces zelf makkelijk genoeg, maar de ik struikel maar al te vaak op de trappen die erheen leiden.