Noem mij één goede Chinese acteur

Eén keer per jaar koop ik een boek, enkel en alleen omdat ik de cover zo mooi vind. Dit jaar is dat er nog niet van gekomen. Er woedt een crisis waar ik niets van merk, maar ik wil niemand voor het hoofd stoten door te veel uit te geven aan luxeproducten. Tot ik vandaag op de befaamde 3voor12 luisterpaal een hoesje aanklikte waarachter alleen maar wondermooie muziek kon wonen. Een dik uur later stond ik al in de platenwinkel.

Goodnight van William Fitzsimmons is een album uit 2006, maar ligt pas deze maand bij ons in de winkels. Hoe dat komt weet ik niet. Zoek het zelf maar op, het hoeft niet altijd van mijn kant te komen. Zeg dan meteen ook iets over de muziek, want daarvoor ken ik te weinig woordjes. Ik hoor een beetje Nick Drake, een beetje The Notwist, een beetje Elliott Smith, maar al die puzzelstukjes samen vormen een tekening die ik nooit eerder heb gezien. (Misschien is het wel een beer.) Vandaag roep  ik heel luid dat in het singer-songwritergenre alles al is gezegd, maar drie jaar geleden was er duidelijk nog hoop.

Ergens halfweg de plaat zit er een enorme uitschuiver: You broke my heart is echt geen zin die je eindeloos kan herhalen zonder dat het pathetisch gaat klinken. Maar heeft niet elke nieuwe liefde zo’n klein gebrekje dat je wel een beetje stoort, maar waarvan je weet dat je ermee zal leren leven? Dat ze zo smakt bij het eten bijvoorbeeld, of dat haar ogen  te dicht bij elkaar staan, of dat ze fysiek onwel wordt van je aanwezigheid. Na een halve dag luisteren wil ik Goodnight al meteen aan drie mensen cadeau doen. Ik moet eens ophouden met altijd dingen weg te willen geven.

Deze week ben ik ook opgehouden met drinken. Ik moet van mezelf in rehab maar ik wil niet wil niet wil niet. Als alternatief probeer ik verslaafd te  raken aan gezond eten en iedere dag een half uur lang de trappen van de Kesselberg op en af. Vandaag niet. Vandaag was een rustdag. Ik heb door Leuven gewandeld en naar de Manic Street Preachers geluisterd. Het was te vochtig en drukkend warm en Richey was nergens te zien, zelfs niet in dat kleine straatje naast het water waar iedereen gaat zitten die niet gevonden wil worden. Journal for plague lovers is een al even prima cd, maar ik kan niet over alles een stukje schrijven.