Taxman wil mijn geld, vertelt een voorlopige simulatie van de hoge heren uit Brussel: mijn zorgeloze interimdagen van tweemaal langs de kassa passeren zijn voorbij. Voor ik op zoek ga naar een freelance opdracht die dit deficit kan oplossen, wil ik toch wel even zien waar mijn zuurverdiende credits naartoe zijn gegaan. Tijd voor een tweede van Vier Vrijdagen.

Roadmovie is een muziektheatervoorstelling van Adriaan Van Aken die speciaal voor dit kleine café wordt uitgekleed tot haar essentie. Kris Cuppens speelt en wordt in de flanken gedekt door Gerrit Valckenaers en Rudy Trouvé, samen goed voor een instrument of zeven. De muziek is uitstekend, de tekst te lang voor dit podium en niet bepaald geweldig geschreven. Pas tegen het einde kan het vader-dochterverhaal mij echt boeien. Gered op de valreep.

Wolf (eerst naar ‘Kilian’ luisteren!) zijn Laura Verlinden en Joris Vercammen. Ik wil een Miek en Roel grapje maken, maar word de mond gesnoerd door een verbluffend intieme set die mij doet vergeten waarom ik me zo snel erger aan klassiek en folk. Laura speelt met haar stem zoals Godfried  Bomans met zichzelf, bewijst dat Duits wél een mooie taal is, maakt Zuid-Afrikaanse poëzie sexy en redt de Vlaamse muziek van de voorspelbaarheid. Of ik vind haar gewoon heel mooi, dat kan ook.

Madensuyu? Madensuyu! Naar dit optreden kijk ik al uit sinds de twee in het STUK hun hoofdprogramma The Sedan Vault de vergetelheid in ramden. Drie dagen later deden mijn oren nog steeds pijn. Nu ik mij dit herinner, raap ik toch maar een setje oordopjes op. Het is overweldigend, in deze kleinere zaal beuken en schreeuwen Stijn en Pieterjan nog eens zo hevig. Enige minpunt:  de verrassing van de eerste keer krijg ik nooit meer terug. Zoals ik ook nooit meer voor het eerst met jou zal praten. Kunnen we niet doen alsof?

Afsluiter iH8 Camera is één van de drieënnegentig projecten van, alweer, Rudy Trouvé. Zeven (ex-)leden van The Love Substitutes, Kiss My Jazz, dEUS en wat er nog meer door de Antwerpse straten waait, spelen volledig geïmproviseerde nummers. Prachtig concept en stuk voor stuk fantastische muzikanten, maar toch zit er maar bitter weinig variatie in de jamsessie. Dirigent Trouvé grijpt in wanneer de boel té erg ontspoort, maar mag dat net iets vaker doen. Het is een beetje zoals bij improvisatiecomedy: volledige vrijheid, maar ondertussen volgt iedereen wel braaf de ongeschreven regels die na verloop van tijd onvermijdelijk ontstaan. Drie nummers volstaan ruimschoots, maar ik heb mij wél geamuseerd.

Er is geen betere plaats om ’s nachts in de auto te stappen dan het braakliggende terrein naast de Molens van Orshoven. Ik voel me er net Tony Soprano, zonder de seks en het geweld. Wat blijft er dan nog over? De eenden, natuurlijk.