Volgens aanhangers van het technologisch determinisme (lezen jullie nog mee?) is het niet zo ongewoon dat in de loop van de geschiedenis verschillende mensen op verschillende plaatsen op hetzelfde moment tot dezelfde uitvinding komen. De fiets, de televisie en de boekdrukkunst zijn daar drie goede voorbeelden van. Zelf raakte ik pas echt overtuigd van deze theorie toen ik hoorde dat zowel de Leuvense studenten klassieke talen als de zotte dozen Vandendriessche en Bisschops plannen hadden voor een bewerking van de Oudgriekse komedie Lysistrata.

Ik mocht met de bus mee naar Gent, waar de eerstvernoemden hun stuk zouden opvoeren in de semi-prestigieuze Dionysiawedstrijd. Ik vrat frangipanekoeken en M&M’s, keek naar filmpjes van Mr. Bean op de iPod en dronk wijn in een piratencafé. Een jongen van het ontvangstcomité droeg een t-shirt waarop een das getekend was. Nog zo’n briljant idee.

De opzet van de Lysistrata is eenvoudig: de vrouwen van Griekenland ontzeggen hun mannen seks tot zij ophouden met vechten. Aan de trailer van Den Oorlog te zien, valt het nog niet mee om een dergelijk onderwerp subtiel en verfijnd aan te pakken. De classici slaagden daar iets beter in. Er waren mooie actrices en leuke dansjes en ik heb gelachen op alle juiste momenten.

Als men mij later vraagt naar mijn favoriete herinnering aan deze Joke Schauvliege Challenge, zal ik zeggen: hoe de twee regisseuses elkaar na afloop in de armen vlogen.

Wij reden weer naar huis en Geertje Paddington viel op mijn schouder in slaap. De volgende ochtend stond ik moeizaam op en vertrok opnieuw naar Gent. Ik dronk er wijn aan het water terwijl ik naar de studenten keek die in de zon zaten bovenop het gedicht van Paul Van Ostaijen. Ik nam de trein naar Brussel en stopte even in de Botanique om naar Tunng te luisteren.

Natuurlijk is Tunng niet meer dan een bende smerige hippies met een podium vol rommel – de percussionist schudt zeeschelpen met zijn blote voeten, om maar iets te noemen – maar toch spelen zij muziek die alles beter maakt. Ik heb de Londenaars pas enkele maanden geleden leren kennen, dankzij het meisje met de baard dat ik nooit heb ontmoet maar naar wie ik lange brieven stuur. Volgens mij is zij veel vrolijker in het echt dan in wat ze schrijft en voor mij geldt eigenlijk hetzelfde, zelfs al stond ik daar te janken aan het einde van Bullets, helemaal alleen en met de ziekte in mijn benen.