Sinds ik in maart het KVS-stuk Het leven en de werken van Leopold II zag, ben ik opnieuw geïntrigeerd geraakt door alles wat er in Congo is gebeurd, heel lang geleden, toen koningen nog macht hadden en een baard en zwarte mensen nog niet met hun muziek op de televisie kwamen. Dat er even later ruzie ontstond over de  gastenlijst van de onafhankelijkheidsviering en Louis Michel niet bleek te kijken op een afgehakt handje meer of minder, droeg aan mijn opwinding alleen maar bij.

Ik vorig weekend dus naar de tentoonstelling  Indépendance in het Afrikamuseum. Op het journaal werd daar heel lovend over gedaan en als het journaal in de put springt, dan spring ik daar achteraan. En toegegeven, de tentoonstelling heeft álles: persoonlijke getuigenissen, foto’s, relikwieën uit het dagelijkse leven (vooral de handgeschilderde reclameborden zijn prachtig), satirische schilderijen en een shitload aan historische feiten.

Jammer genoeg geeft die opsomming ook precies weer hoe de collectie wordt gepresenteerd: als honderden puzzelstukken die door elkaar liggen op een veel te kleine oppervlakte. Een tijdslijn vol droge feiten vult de volledige linkermuur, maar de videobeelden en foto’s die bij elke periode horen, moet je op drie andere plaatsen gaan zoeken terwijl je waadt door een beek van schreeuwende Poolse kinderen. De inhoud van deze tentoonstelling is briljant, maar verliest door de gebrekkige vorm al haar glans. Een aanrader? Daar ben ik nog niet uit. Vorm anders zelf maar een mening, alleen voor deze keer.