Mijn verjaardag begon dit jaar met de jongen die voor mijn ogen werd aangereden op straat. Hij was met de fiets, en werd vol in de flank geraakt door een auto die hem voorrang had moeten verlenen. Het beeld van zijn bebloede gezicht is mij de hele week bijgebleven en werkte als een filter, waardoor ik alles lelijker zag en het steeds moeilijker kreeg om de botte manier te verdragen waarop wildvreemden en bekenden zich tegenover mij gedroegen.
In diezelfde week zag ik I’m still here, de faux-documentaire over Joaquin Phoenix’ breakdown en zoektocht naar een nieuwe carrière. Het verhaal was amusant, maar zoals zo vaak was ik meer onder indruk van de bijna religieuze voorbereiding en het jarenlange zwijgen die aan de film zijn voorafgegaan. Is het het allerhoogste of het allerdomste om alles wat je hebt op het spel te zetten voor geen geld en nauwelijks een publiek?
Ik zag ook Groef, die een solovoorstelling heeft geknutseld rond de geschiedenis van de Apollovluchten. Hij schreef er een cyclus gedichten bij die evengoed over ruimtevaart als over de rise and fall van een relatie zouden kunnen gaan. Deze droeg hij kundig voor in zijn koddige accent en en passant probeerde hij met gespeelde onbeholpenheid een veel te jong meisje uit de zaal te versieren. Het was een verzameling van scènes die ik allemaal al eerder had gezien, maar nu als geheel pas echt tot hun recht kwamen.
De avond na het ongeval zat ik op de trein naar huis. De man tegenover mij at een peer. Dat deed hij niet rondom het klokhuis, maar in zijn geheel, van boven naar beneden. Toen de peer op was, nam hij uit zijn werktas een antiek blikken doosje, dat kunstig was versierd met reliëfletters die lieten uitschijnen dat het hoestbonbons bevatte. Behoedzaam opende de man het deksel half en haalde een tandenstoker tevoorschijn. Ik keek naar buiten, de velden in. “Dit is mijn route,” dacht ik bij mezelf, “dezelfde veertig kilometer elke dag heen en weer.” Ik ben geen astronaut meer, lief; wie hou ik voor de gek? Ik ben een volwassen man met angstdromen en steeds te weinig tijd.
Ik zat op de bus.
Hoeveel van die onbeholpenheid gespeeld was, en hoeveel er mij gewoon eigen is, daar kunnen wij het bij gelegenheid nog eens over hebben.
Deze Groef was blij met uw verschijning.
En voor u zich al te veel zorgen zou maken, de tweede keer was ze, ter compensatie, een aantal jaren ouder dan ik…
Het was in ieder geval de laatste keer dat ik comfortabele zeteltjes heb opgegeven om u jonge grietjes te helpen binnendoen.
Met genoegen…