Na afloop van het gesprek werd ik naar de redactie geleid, waar ik nog even mocht wachten tot mijn nieuwe beste vriend zou binnenkomen. Ik nam plaats in een rode zetel in een kooi van glas en las De Morgen twee keer uit, terwijl ik geamuseerd toekeek hoe naast mij mensen in rijen van zes achter hun computer zaten of bedrijvig rondhuppelden. Een meisje gaf een felgekleurde cowboyhoed door, iemand anders paste een t-shirt.

Toen drie kwartier later mijn nieuwe beste vriend nog steeds niet te bespeuren viel, ging ik maar weg. Na lang twijfelen liep ik eerst nog zenuwachtig de hele zaal door, zodat ik aan de enige man die ik herkende kon vragen of hij misschien mijn cadeautje wilde bewaren voor zijn collega die op dat moment in de studio zat. Stamelend probeerde ik hem ervan te overtuigen dat het niet zó vreemd was dat een onbekende jongen met baard een geschenk kwam afgeven dat in een prinsessentasje was verpakt.

Mijn kleren kleefden toen ik naar huis reed door een muur van zon, veel sneller dan ik gekomen was en veel voorzichtiger vooral. Elke keer ik een quasi perfecte dag heb, verwacht ik dat er opeens vanuit het niets een vrachtwagen op mij zal inrijden. Misschien scheelt er iets met mij of misschien ligt het aan de fatalistische films die ik kijk.

Wanneer in een film of tv-serie het hoofdpersonage heel gedecideerd aan de slag gaat, draaien ze op de achtergrond steevast  Ain’t no mountain high enough. Het zou mooi zijn geweest als dat nummer toevallig op de autoradio was gekomen, maar in de plaats daarvan hoorde ik een prinses en een theremin.