Ik ben ook jong en viriel! Ik moet niet onderdoen voor jullie jongelui die weer en wind trotseren op Rock Werchter! Ik hou ook van de zomerse avondlucht en van modder aan mijn schoenen! Alleen krijg ik niet de kans om dat te bewijzen: Herman Schueremans heeft me een flink pak geld beloofd op voorwaarde dat ik me niet meer binnen een straal van 300 meter rond The Kooks begeef. Mijn verveeld gegeeuw zou hun liedjes teveel overstemmen. Ach, met het Openluchttheater Rivierenhof heb ik een perfect alternatief voor de Pyramid Marquee. Death Cab For Cutie, y’all!
Death Cab For Cutie is zowat de enige groep waar ik ook ná de grote indie-hausse van 2003 naar ben blijven luisteren. (Sorry, Modest Mouse. Het spijt me, Built To Spill.) Meer nog, de echt grote, onvoorwaardelijke liefde kwam er pas een dikke twee jaar geleden. Plans kwam uit vlak vóór ik zelf naar New York vertrok om daar Manhattan in mijn armen te nemen en naar jou te dragen. Plans was een wereldplaat waarop ieder nummer raak trof. Sinds ik terug ben heb ik er geen seconde meer naar geluisterd. Op café mag ik graag roepen dat er tegenwoordig teveel muziek veel te beschikbaar is en dat daardoor zelfs het beste werk de kans niet meer krijgt om onvergetelijk te worden. Of die stelling nu klopt of niet, ik vertrok naar Deurne als naar een examen waarvoor ik niet genoeg heb geleerd.
Gouden regel: location, location, location. Voor een groep als Death Cab For Cutie is de kiosk van het Rivierenhof een gedroomde setting. Halfrondje, vijvertje, boompjes, voeg daar een publiek aan toe dat overwegend uit jonge meisjes bestaat (het Soko-gevoel!) en je weet als band dat je niet eens hard je best zal moeten doen om hier te scoren. Tijdens het wachten kabbelde een minder bekend nummer van Lou Reed door de P.A., maar over die man heb ik het volgende week nog. Heel alleen en nauwelijks merkbaar probeerde ik enkele danspasjes. Ik faalde.
Nee, ostentatief wiegen is meer het métier van Ben Gibbard, die de hele avond lang heen en weer bewoog als de slinger van mijn grootvaders klok. Zijn monotone ritme paste op een of andere manier wel bij de performance: door zorgvuldig de juiste nummers uit elke plaat te plukken en de bind- teksten te beperken, creëerden de Cuties een constante, dromerige sfeer. Jammer genoeg hou je door té constant te spelen de aandacht van je publiek niet vast. Net toen ik klaagde dat er onderhand wel een uitschieter mocht aankomen, werd Soul meets body ingezet. I will follow you into the dark en een fantastisch I will possess your heart (die minutenlange intro!) zorgden voor een wervelend einde dat het verschil maakte tussen een middelmatige en een uitstekende show.
Een perfect afgerond geheel dus, en iedereen tevreden naar huis. Of niet, want het is nu eenmaal vakantie en de jeugd van vandaag gulzig en rotverwend. Een bisronde weigeren na zoveel enthousiast geschreeuw had misschien niet tot relletjes, maar toch tot een overdreven aantal hissy fits geleid. Ik voorspelde een kleurloos extraatje, maar keek met open mond toe hoe Your heart is an empty room en Transatlanticism het laatste restje zonlicht wegbliezen. Dan krijg ik maar een keer ongelijk.
Na een apotheose als deze is het zonde om nog muziek op te zetten in de auto, maar de nevel van cocaïne over Antwerpen-Zuid dwong mij tot een kleine downer. De hele weg terug heb ik afgelegd met hetzelfde nummer op repeat. Volgende week maak ik plaats op de iPod voor Plans. Aan het einde van de zomer ga ik terug naar het Rivierenhof, om te kijken hoe de dode vissen komen bovendrijven bij de gitaren van mijn andere oude liefde.
Ik heb uit goede bron dat the Kooks er goed weg met wisten en dat het genieten geblazen was. Elders zweert men dan weer dat het zelfs voor niet-fans best wel leuk klonk.
Je bent gewoon jaloers, Sander.
Je mag mij aanpakken op mijn narcisme (zaadgepleng, heette het toch?), op mijn onbeholpenheid tijdens iedere normale sociale interactie of zelfs op de ronduit hypocriete manier waarop ik hier een woordspeling als titel heb gebruikt, maar nooit of te nimmer zal je mij horen toegeven dat the Kooks nog maar “best wel leuk” zijn.
I won’t back down.
Je bent niet onbeholpen tijdens iedere normale sociale interactie. Geloof me, bij een normale sociale interactie ben jij nooit aanwezig.
(Rimshot)
Ik schaar me aan de zijde van mijn geliefde vriend – die ik in Deurne te lang liet wachten, wat me nog steeds spijt – the Kooks zijn niét leuk, nooit! Irritant, saai en ongeïnspireerd zijn de meest treffende bijvoeglijke naamwoorden die me te binnen schieten om dit groepje te omschrijven. Ik ben wel bereid toe te geven dat als ik ook maar een greintje muzikaal talent bezat, ik mijn krullen ook liet staan en op een podium ging staan om daarna elke avond te kunnen kiezen uit een ruime selectie net meerderjarig geworden pseudo-alternatieve meisjes. Dus dat zal ik de jongens niet verwijten, al geloof ik niet dat dat de juiste drijfveer is om artiest (of in casu the Kooks “artiest”) te worden.
Ik denk dat u met zo’n drijfveer perfect bent voor het onderwijs.
Mijn Kooksopmerking was overigens semi-grappig bedoeld. In het vervolg zet ik overal een instant rimshot bij.
Anderzijds, als alle irritante, saaie en ongeïnspireerde muziek zo catchy was als She Moves In Her Own Way zou het een betere wereld zijn voor u en mij.
Hmmm, het onderwijs, dat heb ik al eens geprobeerd. Bleek dat ze daar ook kijken naar talent in het overbrengen van leerstof, nog eentje dat ik niet bezit…
De humor ontging me niet hoor, soms vind ik het gewoon leuk om te zeuren. Altijd eigenlijk. Tot slot merk ik even op dat het ook niet makkelijk is om Marjolein uit je hoofd te krijgen, als dat het eerste is wat je des ochtends hoort!
Zes reacties en het nog met geen letter over Death Cab For Cutie gehad. Jullie zijn op dreef, homeboys!
Die Daniël zou zich wel een initiaal mogen aanmeten. Daniël Q. Mandelbaum bekt wel lekker.
Dat bekt helemaal niet lekker. Hoeveel namen in het judaïsme beginnen er met een Q? Precies.
Voorlopig en verre van grondig onderzoek levert alleen Juda Hirsch Quastel op, een wetenschapper. Dus zou Daniël Q. Mandelbaum best nog origineel zijn.
De Q is uit den boze, aangezien die letter in het Hebreeuws niet bestaat. Kies hier maar een andere uit.
En Death Cab For Cutie, die waren ook goed, he?
Zeker weten.
Plus: de kiosk van het Rivierenhof was een godsgeschenk.
Ja, een geschenk van Jahweh! Ik stoorde me wel aan de man schuin voor me die géén tweede toegift wilde horen. Ik moest de drang bedwingen om hem te melden dat de peer pressure wel meeviel en hij niet moest blijven staan omdat iedereen dat deed.
Maar die Gibbard en zijn vriendjes weten hoe je een deuntje brengt in een door een godheid geschonken kiosk.
Even wil ik nog benadrukken dat de schrijver van deze reactie in werkelijkheid ook godsgeschenk heet! ×™×—× ×Ÿ