Het zal me verdomme toch weer eens tegenzitten.  Net nu ik van plan was om voor deze website en masse brieven te beginnen schrijven naar  mensen  die ik al minstens vijf jaar niet meer heb gezien – met een beetje hulp van het prachtige Facebook -,  gooit Arnon Grunberg een nieuw  boek op de markt.  Omdat ik u begeer  verzamelt alle brievencolumns die de homoseksuele Jood de afgelopen zes jaar  heeft geschreven  voor Humo en Het Parool, zodat ondergetekende op zoek kan naar een nieuw concept.

Van zodra hij zijn nieuwe boek  weer weglegt, uiteraard. En dat kan nog even duren, vooral dankzij de  fantastische  overkoepelende  verhalen die  me nooit eerder waren opgevallen: drie weken wachten  op  een  volgende aflevering  is lang voor iemand met het geheugen  van een goudvis. Tenzij een goudvis een perfect geheugen heeft, dan bedoel ik een ander dier. Biologie  boeit me niet meer sinds mijn schoonmoeder in spé me heeft verteld dat ik  nooit een  groene flamingo  zal kunnen kweken  door  een flamingokuiken  spinazie te voeren in plaats van garnalen.

Maar ik had het over Grunberg. Het eerste  actualiteitsstukje in Omdat ik u begeer, over de aanslagen van 11 september 2001, illustreert meteen hoe onvoorstelbaar lang zes jaren eigenlijk duren. Een goed boek vraagt geduld, en dat is meteen de reden waarom ik er nog geen geschreven heb en daar waarschijnlijk ook nooit in zal slagen. Als luiheid des Duivels oorkussen is, ben ik de min die Hem te slapen legt en  Hem door de haren streelt en Hem belooft dat morgen alles slecht zal komen.

Honderdenelf brieven.  Als alles goed gaat, begin ik morgen aan mijn eerste,  die ik ergens  halverwege ongelezen zal weggooien. Ik denk dat ik hem aan Renske de Greef richt, en er weinig subtiel een huwelijksaanzoek in verwerk.