Ik ben geen mediawatcher. Ik ben geen opiniemaker. Ik verkondig geen grote ideeën en als ik dat wel deed, zou er niemand naar me luisteren. Voor wie denkt dat deze intro toewerkt naar een veel te voorspelbaar onderwerp: ik ga met geen woord reppen over that film by that man. Vandaag niet, nooit niet. Regels van het huis.

Geen nood, ik heb iets anders voorbereid. De afgelopen twee dagen heb ik integraal voor de televisie doorgebracht. Luiheid, een slechte planning, dat doet er nu even niet toe. In ieder geval was het al een hele tijd geleden dat ik nog eens naar de VARA had gekeken, en het viel mij opnieuw op hoe groot het verschil is met de debatprogramma’s van onze eigen openbare omroep. Neem bijvoorbeeld NOVA Politiek, waar lieve mama Clairy Polak vrijdag een debat modereerde tussen een tiental ministers, moslim- vertegenwoordigers, studenten en zuur kijkende werkmensen. Vreemd genoeg maakte geen enkele gast een karikatuur van zijn bevolkings- groep, en floot juf Clairy – mag ik Clairy zeggen, Clairy? – haar klasje meteen terug wanneer de kindjes te ver afdwaalden of door elkaar begonnen te praten. Dat klinkt allemaal erg logisch, tot je op zondag- ochtend opnieuw moet ontbijten met De Zevende Dag op de achtergrond.

Nu ja, NOVA is maar één voorbeeld. Daarbuiten lijden de Nederlandse media aan dezelfde ziekten als de onze: teveel emotie, teveel stereotypering, teveel oppervlakkigheid. Maar, zij hebben wel hun eigen watchdog, een stadswacht in eigen rangen die iedere omgevallen vuilniszak zorgvuldig rapporteert. Die watchdog heet De Leugen Regeert. Een oase in de televisiewoestijn, met daarin een zandbak, met daarin op haar beurt een nieuwe, nog groenere oase: de wekelijkse gesproken column van internetjournalist Francisco van Jole. De analyses van van Jole zijn staalhard, to the point, en bijwijlen provocerend op een manier waar een politicus die van provoceren zijn handelsmerk heeft gemaakt nog wat van kan leren.

NOVA bestaat al zestien jaar, De Leugen Regeert acht jaar, van Jole heeft er al drie jaar zijn eigen rubriek. “Wel, dauphin Yezerskiy”, hoor ik u vragen, “zijn de nieuwe onderwerpen op, misschien?” Natuurlijk niet, dit tekstje dient dan ook alleen maar om de aandacht vestigen op de twee meest recente columns uit het programma, over vooroordelen in de media (5:17) en de hele commotie rond de film (5:45) waarover ik met geen woord zal reppen, vandaag niet, nooit niet. Observaties die eigenlijk op deze blog hadden moeten staan, maar waarvoor ik eerst nog heel wat Frosties zal moeten eten.

Ik ben geen mediawatcher. Ik ben geen opiniemaker. Polak en van Jole zijn dat wel. Als we dan toch mediafiguren nodig hebben om ons te zeggen wat we moeten denken, kies ik hen. De andere ploeg krijgt de nerds die overblijven.