Zeeën van tijd

De camera was op bezoek bij een bejaarde vrouw. Ze woonde in een klein oud huisje en zelf was ze misschien al even oud, écht oud, zoals die vrouwen op de bus die zichzelf met twee handen aan de deur moeten vasthouden bij het afstappen en waarnaar iedereen dan dwaas staat te kijken terwijl hij zich afvraagt of hij nu moet helpen of niet. Zo’n vrouw, dus, toonde op televisie haar werkjes van alledag en echt goed was ik niet aan het opletten, want ik was bezig met de mijne. Ik keek wel even op toen ze begon te praten over een man in de kamer die ze haar tweede echtgenoot noemde.

Continue reading

A weekend in the city

I.

Of ik nooit normaal praat, wil ze weten.
Wat ik zeg is niet zo vreemd, maar de manier waarop.

II.

Tot vorige week stond het appartement naast het onze leeg. Wanneer ik dan alleen thuis was, kon de radio zo hard ik wou. Dan draaide ik Adam Green en Nina Simone en Joy Division. Vorige week zijn er nieuwe buren ingetrokken, en die zitten graag op het balkon. Sindsdien heb ik alleen nog maar zin om naar 50 Cent te luisteren.

Volgens mij ontbreek ik het gen dat ervoor zorgt dat je af en toe een geslaagde eerste indruk maakt.

III.

Ik ben bang van de nieuwe televisie. Als ik van mijn boek opkijk, zie ik de wereld vier keer groter dan ik haar gewend ben. Dit is hoe Alice zich moet hebben gevoeld.

“I’m not sick, but I’m not well”

Op sommige dagen is uit bed raken het beste waarop je kan hopen. Wanneer ik later groot ben en de mensen van mij zullen houden, laat ik op zo’n dag de gordijnen dicht en lezen Schotse maagden mij voor uit het werk van Vladimir Nabokov en Bukowski. Tot het zover is, zal ik mezelf moeten behelpen met croques monsieur en illegale YouTube clips.

Van funny man David Mitchell, bijvoorbeeld, die regelmatige BBC-kijkers ongetwijfeld herkennen als vaste gast in ongeveer iedere panel show. Achter zijn geeky uiterlijk en neurotische gedrag schuilt de snelst denkende, meest gevatte man ter wereld, die op elk tijdstip kan losbarsten in een van zijn legendarische tirades. In de sitcom The Peep Show zet Mitchell met bijzonder veel overtuiging de contactgestoorde Mark Corrigan neer.

Continue reading

Flower sniffin’, kitty pettin’, baby kissin’ (2)

Weer een vreemd voorval in onze cursus onderzoeksjournalistiek voor luie mensen: Het Laatste Nieuws bewerkt een van de bekendste sportfoto’s van dit decennium. Het logo van Feyenoord op het origineel is weinig subtiel vervangen door… Ja, door wat eigenlijk? En waarom? Volgens de lezers zal het wel weer de schuld zijn van asielzoekers of de vakbond.

Update: het logo dat over dat van Feyenoord is gephotoshopt, is dat van het ijshockeyteam Carolina Hurricanes. Het werk van een mysterieuze fan, en zonder nadenken overgenomen door Het Laatste Nieuws.

Meer  integer medianieuws: dinsdag zendt Canvas Stephen Fry’s documentaire ‘The Secret Life of the Manic Depressive’ nog eens uit. Vergeet geen nota’s te nemen, dit is te kennen voor het examen.

What ever happened to Gary Cooper?

Een huis delen komt er in de praktijk vooral op neer dat iemand al je dvd’s  steelt  en er dan in je eigen zetel, op je  eigen  televisie naar gaat zitten kijken. Gelukkig heb ik alleen maar mooie  films en ben ik heel  blij met de  Sopranos marathon van professor hemd-met-korte-mouwtjes.

Alleen is er, dankzij diezelfde Sopranos,  nu weer dat nummer van Otis Redding. De soundtrack bij  alle dingen die ik niet doe.

My lover’s prayer.

It’s the one thing that makes me humble

Het was een mooie avond, het was deze mooie avond, toen ik thuiskwam van het toneel.  Op Canvas werd een deel van mijn belastinggeld gebruikt voor een BelgaSport documentaire over Josip Weber. Ik keek maar half. Ik was wat aan het opruimen, mijn mail aan het nakijken, tot ik plots iets bekends zag flikkeren op de achtergrond.  Beelden van het WK ’94, verdomme. Ik ging voor de televisie op de grond zitten en ik voelde mij alsof ik in een in thee gesopte madeleine had gebeten.

Continue reading