The post You can bet that I’ll be back on my grind first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post You can bet that I’ll be back on my grind first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post Covid diaries first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>De volledige collectie vind je op:
https://sfydiaries.tumblr.com
https://www.instagram.com/sanfyezerskiy
The post Covid diaries first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post Bareel first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>Toen ik na het trainen de parking wilde uitrijden, spuwde de machine het ticketje weer uit dat ik aan de balie had gekregen — de slagboom bleef omlaag. Ik probeerde het ticket nog eens en nog eens en daarna eens in een andere richting, alsof ik niet al de hele week op dezelfde manier deze parking had verlaten. Na een poging of tien en steeds minder geduld door het zweet op mijn rug en mijn verzurende spieren, besloot ik om toch maar op de oproepknop van de machine te duwen.
Uit de speaker klonk een beltoon. Aan de andere kant nam iemand op.‘Hallo,’ zei ik. ‘Ik sta op die en die plek, maar de slagboom gaat niet open.’‘Heb je dit en dit al geprobeerd?’‘Ja, al een paar keer en ik doe het nu nog eens, maar het helpt niet.’‘We sturen iemand. Dat kan wel even duren.’
Vijftien minuten gingen voorbij, twintig, vijfentwintig. De zon brandde fel door het raam. Mijn sportkleding ging steeds harder kleven van het zweet. Na een tijd kwam van om de hoek een roodharige man aangefietst. Hij draaide de parking op, stapte af en maakte zijn fiets vast aan een hek. Daarbij verloor hij bijna zijn evenwicht. De man kwam op mij afgelopen met een lijkbleek gezicht en een voorhoofd waarop druppels stonden. Hij zag eruit alsof iemand hem net van een ziekenhuisbed had getild, op die fiets had gezet en hem daarna op goed geluk bergaf in de richting van de parking had geduwd. ‘Wat is het probleem?’, vroeg de man toen hij vlakbij mij was gekomen. Daarna hoestte hij recht de auto in.
Neen, dacht ik. Alsjeblief niet zo. Na al die maanden alleen en binnen blijven en niets doen en nooit eens ergens heen, laat dit nu niet de manier zijn waarop het dan toch gebeurt. Niet hier, niet door deze gast.
De man keek mij glazig aan. Dus ik had binnen in de fitness dat ticket gekregen? En normaal gaat de slagboom daarmee open? En waarom werkt het nu niet meer? Doe eens voor? De man verwachtte steeds meer uitleg van mijn kant en een oplossing leek steeds verder weg en ik voelde mij woedend worden door de stompzinnigheid van het gesprek en door hoe dicht hij zijn gezicht bij het mijne hield. ‘En ben je al terug naar binnen geweest om te vragen of ze je kunnen helpen?’
Iets in mij knapte. ‘Neen, dat heb ik niet gedaan. Ik heb een ticket gekregen en dat werkte niet en toen heb ik op de knop geduwd met “duw hier in het geval dat het ticket niet werkt” en daarna hebben ze jou gestuurd. Jij bent de man van de bareel. Jij staat hier omdat ik niet weet wat er nu moet gebeuren en hoe zijn we opeens op het punt beland dat ik jóu moet vertellen hoe we uit deze situatie geraken?’
De man dacht een moment na — of probeerde na te denken, want ik zag dat er niets gebeurde in dat klamme hoofd. Uiteindelijk zocht hij in zijn sleutelbos naar een klein sleuteltje, opende de kast waarnaar ik al een half uur lang onophoudelijk een ticket aan het wapperen was, en drukte daar op een knop. De bareel ging open. Zonder de man verder nog een woord te gunnen, niet eens omdat ik zo kwaad was maar in de eerste plaats omdat ik geen seconde langer aan zijn adem wilde blootgesteld worden, gaf ik plankgas. Op de hele verdere weg naar huis voelde het alsof op de passagiersstoel de ziekte met mij meereed.
The post Bareel first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post Blip on a screen, you don’t know me first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>Deze plek is rustiger dan ik haar ooit heb gezien. Af en toe parkeert een andere wagen in een van de vakken in mijn buurt. Een verpleger stapt uit, even later een wat oudere vrouw die ook door haar man wordt afgezet. Ze duwt het portier dicht met haar hand in het verband.
Er zijn dingen waarvan je weet dat je ze maar eens in je leven meemaakt en daarom beleef je ze vooraf al tientallen, honderden keren in je hoofd, maar het voornaamste wat die dingen gemeen hebben, is dat ze nooit uitdraaien zoals je je ze had voorgesteld.
Ik probeer om geen enkel woord te missen in de podcast waarnaar ik luister, om mezelf af te leiden van het besef dat het eerstvolgende bericht dat ik krijg, maar twee boodschappen kan bevatten en slechts op één daarvan wil ik op dit moment voorbereid zijn.
Het wachten duurt nog langer en blijft duren. De ochtend komt op gang, steeds meer mensen rijden af en aan. Een groepje verpleegsters loopt door de uitgang naar buiten. Ik denk aan mijn moeder en de foto die zij gisteravond heeft doorgestuurd van zichzelf in beschermende kledij en veiligheidsscherm.
De telefoon trilt. Mijn gedachten en hart slaan over. ‘Sorry dat het zo lang heeft geduurd. Alles is goed. Ik heb een filmpje van de baby.’
(april 2020)
The post Blip on a screen, you don’t know me first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post Hourly Comic Day (5) first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>Ik hou altijd meer van de analoge versie van deze dingen:
The post Hourly Comic Day (5) first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post A wave swept up to the shore first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>Het huis zag er langs buiten nog steeds hetzelfde uit. Grijs geverfde muren, een massieve zwarte deur met een gietijzeren deurknop. Ik merkte dat op de eerste verdieping de raamfolie was hersteld, op de plaats waar ik daar een stuk had uitgesneden zodat Moussa vanop de vensterbank naar buiten zou kunnen kijken.
Ik was nog maar net blijven stilstaan op de stoep aan de overkant van de straat toen door mijn oude voordeur een meisje naar buiten stapte. Ze had lang, zwart haar en droeg een bruinleren boekentas. Ze gaf een gehaaste indruk, maar zag er verder niet ongelukkig uit.
Hierop had ik niet gerekend. Verrast liep ik verder — deels uit gêne, deels omdat ik niet de indruk wilde geven dat ik het huis van een wildvreemde stond in het oog te houden. Toen ik me na een meter of tien opnieuw durfde om te draaien, zag ik het meisje weer naar binnen gaan en naar buiten komen. Ze moest iets vergeten zijn.
Ik wandelde een zijstraat in. Terwijl ik dat deed, dacht ik terug aan vijf jaar geleden en aan hoe het leven was op deze plek. Ik dacht aan kleine Eva, de eerste en enige die me is komen bezoeken in de hele tijd dat ik hier heb gewoond, en ik vroeg me af hoe het nu met haar zou gaan. Ik vroeg me af of het huis nog altijd zo naar vocht zou ruiken, of dat de eigenaar op mijn aanraden daar dan toch iets aan zou hebben gedaan.
Bovenal vroeg ik me af hoe anders alles eruit zou hebben gezien als ik net iets langer op deze plek was gebleven. Ja, goed, het leven was er moeilijk, maar dat is het nadien ook geworden en hoe kan je achteraf in godsnaam zeggen welke soort van moeilijk uiteindelijk het makkelijkst te dragen zou zijn geweest?
(november 2019)
The post A wave swept up to the shore first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post I would be living down here on my own first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>Na een kwartier rondwandelen door de sneeuw vonden we een snackbar met de ooit futuristische, maar intussen nostalgische naam Frituur 2000. We sloten aan achterin een rij die uit het halve dorp leek te bestaan. Aan de muur hing een televisie waarop het journaal iets vertelde over schulden in de VS. Onder de televisie waren met kleine spijkers aluminium gedenkschildjes opgehangen van een plaatselijke vereniging. ‘Zonneridders 2013’, ‘Zonneridders 2014’, ‘Zonneridders 2015’, ‘Zonneridders 2017’. Toen het onze beurt was om te bestellen, overwoog ik om de uitbater te vragen naar wat er in 2016 was gebeurd, maar dat liet ik uiteindelijk maar zo. Naast mij werden nog twee extra blikken bier op de toonbank gezet.
Anderhalf uur en een hoop gesjouw later waren we alweer op weg naar huis. Hoewel ik er stilaan genoeg van had om steeds maar rond te rijden met een bestelbusje vol verhuisdozen, besefte ik dat deze momenten wel de moeite waard blijven: er is tenminste altijd nog samen onderweg, en praten over onzin en we zien wel welke muziek er langskomt. Ondanks alles is er tenminste altijd nog iemand in de buurt die lichtjes naar bier ruikt zonder dat je je daaraan stoort.
(februari 2018)
The post I would be living down here on my own first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post Legokastelen tegen de wind first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>De schilder toont mij hoe ik barsten moet maken in de muur en hoe ik diezelfde barsten daarna netjes weer opvul. Na de eerste helft van het werk vind ik de lijnen in het gips zo mooi dat ik ze het liefst van al voor altijd wil laten zitten, maar ik weet dat het mij niet zal lukken om dat uitgelegd te krijgen in de discussie die dat onvermijdelijk zou opleveren.
’s Middags wandel ik langs de rivier naar de doe-het-zelfzaak. Op een bank aan het water ligt een grote knuffel van een hond met z’n tong uit z’n bek. Een paar straten verder zijn twee meisjes van een jaar of twaalf bezig een fiets ondersteboven te tillen. Ik loop ze voorbij, omdat ik niet iemand wil zijn die zomaar zijn hulp opdringt waar dat niet nodig is, maar wanneer ik achterom kijk, staren er toch vier ogen vragend in mijn richting. Een halve minuut later ligt de ketting weer op de fiets en kunnen de meisjes verder.
De volgende dag ontmoet ik hen opnieuw, op dezelfde plaats, onderweg naar dezelfde winkel — er zijn meer barsten op te vullen dan ik dacht — en we zwaaien uitbundig naar elkaar. Kijk: ik woon hier nog niet eens echt en ik heb al vrienden gemaakt.
The post Legokastelen tegen de wind first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post Een instabiel plan first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>Ik keek naar de collages die mijn beste vriend elke week aan de lopende band uitspuwt, en voor het eerst begon er mij iets te storen. Ja, ik was jaloers op hoe productief en ongedwongen hij kan werken, maar het was ook zo verdomd vluchtig allemaal. De echt steengoeie dingen die hij maakte, werden telkens meteen begraven onder al de rest en ik kon echt niet álles redden door er eerst een linosnede en dan een t-shirt van te maken.
Wat als ik een langere tekst voor hem zou schrijven, die hij dan kon opdelen in collages die in het beste geval allemáál goed waren, en dan zou ik daar een boekje van maken en op het internet pleuren en dan zou dat resultaat tenminste iets meer tastbaar zijn en een iets langer leven krijgen?
Ik stal wat zinnen uit wat wij vroeger geschreven hadden, in dat ene jaar waarin wij exact hetzelfde hadden meegemaakt, bouwde daar een tekst rond en stuurde hem die door. Een half jaar later kreeg ik een berg collages terug en konden we allebei nog een jaar lang keihard doorwerken – hij als creatief genie, ik als producer.
Toen kwam er een nieuw probleem: in dit boekje was ondertussen al zo veel werk gekropen en we waren allebei zo blij met het resultaat, dat het zonde zou zijn om het niet op papier uit te brengen. Ik besloot een gok te wagen, haalde geld dat ik echt niet kon missen van m’n rekening en werkte een paar nachten door om alles drukklaar te krijgen. We hadden een boekje, en heel veel stress over wat er daarna zou gebeuren.
Wat er daarna gebeurde was mooier dan ik het me had durven voorstellen: er kwamen twee boekvoorstellingen waar mensen mij knuffelden en soms zelfs om mijn grapjes lachten, uit het internet stroomde alleen maar liefde en vandaag, nauwelijks twee weken na de release, zijn tenminste die drukkosten al terugverdiend zodat ik deze maand gewoon de huur kan betalen.
Dit is ongelooflijk. Ik wil jullie, stuk voor stuk, zo, zo hard bedanken hiervoor.
Deze rit is nog lang niet voorbij, maar vanaf nu kan ik rustig aan het stuur zitten, met één arm door het open raam. Ik hou van jullie.
Update 5/7: De undergroundscene is de allermooiste, maar zelf iets uitbrengen wordt verdomd hard werken als mensen niet meteen enthousiast worden van wat je hebt gemaakt en het spontaan mee beginnen te verspreiden op manieren die je zelf nooit mogelijk had geacht.
The post Een instabiel plan first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>The post Oh, the places you’ll go first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>Dave met z’n MIFA-project heeft daar iets op gevonden: hij laat in de aanloop naar elk toernooi de ontbrekende spelers portretteren door kunstenaars van over de hele wereld, om daarna een website en een boek te kunnen samenstellen waarin ook zij een plaats krijgen. Nooit heb ik mij sneller ergens voor opgegeven.
Ninon Abena komt uit voor Kameroen. Dit wordt haar tweede WK, en ik hoop samen met haar dat zij in Frankrijk haar eerste speelminuten krijgt.
The post Oh, the places you’ll go first appeared on San F. Yezerskiy.
]]>