For all the wrong reasons

Victoria – For all the wrong reasons. Zonder recensie, maar wedden dat we deze voorstelling nog terugzien in mijn volgende eindejaarslijstje?

Sinds vandaag heb ik Fucker van Eels eindelijk op cd. Na zeven jaar ben ik erin geslaagd om zelfs een mp3 van Mark Everetts beste nummer grijs te draaien. Al is dat ‘beste nummer’ nogal relatief: op de drie schijfjes vol Useless Trinkets lijkt Fucker nog het meest op een zookoekje in een zwembad vol pudding. Voor alle duidelijkheid, ik hou nogal van zookoekjes. En van pudding.

Op mijn achttiende had ik een vriendinnetje dat enorm veel van Eels hield. Niet toevallig heb ik de band dat jaar (het jaar van Souljacker) vier keer aan het werk gezien. We zijn niet meer samen nu. Vorige maand heb ik gehoord dat ze gaat trouwen, want dat doen mensen van mijn leeftijd tegenwoordig. Dat vind ik helemaal niet erg, maar toch denk ik nog even aan haar iedere keer ik een nummer van Eels hoor. Dat geeft niet, Eels heeft korte liedjes. Als ze van Motorpsycho had gehouden, zou ik veel vaker aan haar denken.

Verder nog gekocht: The people look like flowers at last en Inland Empire. Toen ik Lynch z’n laatste voor het eerst zag, ben ik licht teleurgesteld de zaal uitgestapt, maar ik ben er zeker van dat ik hem meer zal appreciëren wanneer ik de kans krijg om hem helemaal te ontleden. Dat zal alvast niet dit weekend gebeuren: ik moet naar een trouwfeest. Want dat doen mensen van mijn leeftijd tegenwoordig.

“Ain’t life grand?”

Cassandra’s Dream begint niet met jazzmuziek. Dat is jammer, ik hou niet van verandering. Aan de andere kant vind ik  het ook niet leuk wanneer alles hetzelfde blijft. Ain’t no pleasing me.

Wat men ook mag beweren,  deze film  is een mooie film. De journalisten die klagen dat Woody Allen al lang geen Annie Hall meer heeft gemaakt, zijn vergeten  dat  Woody Allen  vroeger al eens een Annie Hall heeft gemaakt.

Sinds gisteren  vind ik Colin Farrell trouwens een  fantastisch acteur. Vraag mij alleen niet om dat te herhalen onder ede, want ik zal  hardnekkiger blijven ontkennen dan Marion Jones.

In the midst of life we are in death, etc.

Wat ik het liefst doe op een onbeschreven zondag als deze, is in de auto  stappen en een paar uur rondrijden met The Smiths loeihard in de cd-speler. Jammer genoeg  hebben de  ecofascisten  weet gekregen van mijn hobby en raak ik zonder verdomd goede reden niet meer voorbij de stakingspost van ijsbeervrienden  aan mijn garagepoort.  Ik heb hen dan maar beloofd dat ik tussen Louder than bombs en Hatful of hollow door toch  even  zou stoppen  bij de openingsreceptie van de Gonzo Archives live show 2008.

Maar alle charmante, intelligente en broodnodige maatschappijkritiek even terzijde: ik ben al jaren een enorme fan van de Archieven.  De tentoonstelling die  ook u ja u kan  bezoeken  wordt gehouden in de verrassend mooie ruimte boven een  doordeweekse art supplies store in Zonhoven. De gedichten van doctor Gonzo dienen er als afwisseling dan wel aanvulling op  de schilderijen van Noëlla Troonbeeckx, en dat werkt:  je kan moeilijk zeggen  dat een van de twee de andere naar de achtergrond verdringt.

Gonzo heeft zijn beste werk de meest centrale plaats gegeven, en dat is een prestatie op zich. Uit mijn beperkte ervaring weet ik dat je sterkste teksten niet altijd diegene zijn waaraan je ook het meest bent gehecht. Wie heel goed oplet, kan  tussen de tekeningen  trouwens  nog een  paar woorden  van  yours truly  ontdekken. Voor alle duidelijkheid: dat vind ik een eer, geen verdienste.

soren7.jpg

Ik ben nog niet zo lang bezig als opiniemaker, dus verwacht ik ook niet dat iedereen nu  speciaal naar Zonhoven afzakt om  deze tentoonstelling te bezoeken. Maar wie de volgende weken  in de buurt rondhangt, moet er maar eens een uurtje stoppen. De show loopt nog tot 27 januari, iedere dag tussen 9.30 en 17 uur. Vanaf 13.30 uur op zondagen als deze.