Victoria – For all the wrong reasons. Zonder recensie, maar wedden dat we deze voorstelling nog terugzien in mijn volgende eindejaarslijstje?

Sinds vandaag heb ik Fucker van Eels eindelijk op cd. Na zeven jaar ben ik erin geslaagd om zelfs een mp3 van Mark Everetts beste nummer grijs te draaien. Al is dat ‘beste nummer’ nogal relatief: op de drie schijfjes vol Useless Trinkets lijkt Fucker nog het meest op een zookoekje in een zwembad vol pudding. Voor alle duidelijkheid, ik hou nogal van zookoekjes. En van pudding.

Op mijn achttiende had ik een vriendinnetje dat enorm veel van Eels hield. Niet toevallig heb ik de band dat jaar (het jaar van Souljacker) vier keer aan het werk gezien. We zijn niet meer samen nu. Vorige maand heb ik gehoord dat ze gaat trouwen, want dat doen mensen van mijn leeftijd tegenwoordig. Dat vind ik helemaal niet erg, maar toch denk ik nog even aan haar iedere keer ik een nummer van Eels hoor. Dat geeft niet, Eels heeft korte liedjes. Als ze van Motorpsycho had gehouden, zou ik veel vaker aan haar denken.

Verder nog gekocht: The people look like flowers at last en Inland Empire. Toen ik Lynch z’n laatste voor het eerst zag, ben ik licht teleurgesteld de zaal uitgestapt, maar ik ben er zeker van dat ik hem meer zal appreciëren wanneer ik de kans krijg om hem helemaal te ontleden. Dat zal alvast niet dit weekend gebeuren: ik moet naar een trouwfeest. Want dat doen mensen van mijn leeftijd tegenwoordig.