A dreaded sunny day, so I meet you at the cemetry gates

Herinnert iemand zich The Sims nog? Vóór de marketingafdeling van Maxis die reeks volpropte met huisdieren en pyjamafeestjes, hadden ze nog gewoon een verrekt moeilijk time management spel. Om succesvol te worden, moest je je tijd perfect verdelen tussen werk, vrienden, hobby’s en slapen. Als dat niet lukte, was het maar een kwestie van tijd voor je personage in zijn ondergoed pizza zat te eten in een vies huis met maar één stoel. Het zal u niet verbazen dat het bij mij altijd precies zo afliep.

Ik wil de laatste tijd zoveel dingen doen dat ik nergens meer aan toekom. Mijn lak aan structuur maakt mij wel een romantisch zigeunertje, maar het zou fijn zijn om af en toe ook eens iets af te werken. Ik ben razend jaloers op Michel, die zich blijkbaar wél met succes op één ding kan toeleggen.

Tijd om hetzelfde te proberen, dus. Deze week ga ik de meeste van mijn ideeën schrappen en aan een ander deel wat minder aandacht besteden. Aan deze blog, bijvoorbeeld. Wat begon als een parodie, is nu volledig uit de hand gelopen en trekt meer bezoekers dan ik ooit had verwacht. Daar ben ik enorm blij om, maar het blijft wel mí­jn speeltuin, natuurlijk.

Ik neem vakantie en maak tijd voor wat echt belangrijk is. Top Gear kijken en Leffes drinken. The Smiths luisteren in het bos. Sodomie en zelfverminking. Als ik langer wegblijf dan verwacht, komen jullie dan even kijken of ik toch niet in mijn ondergoed pizza zit te eten in een vies huis met maar één stoel? Bedankt.