Hold me closer, tiny dancer

Nu zit ik hier. Een hoofd vol zinnen om te vertellen hoe leuk Ben Folds gisteren was, maar ik ben een zeikerd en ik moet mijn mening voor mezelf houden. Of iemand anders’ mening voor mezelf houden, dat was me niet helemaal duidelijk. Wat een sores, being male, middle class and white. Zo’n tentenkamp in Darfur zal ook wel niet alles zijn, maar de kans dat daar iemand komt janken omdat je te veel deprimerende stripjes tekent, is wel een heel stuk kleiner.

Twee jaar geleden heb ik u in een van mijn gastcolleges uitgelegd dat sneeuw een uitvinding is van Hitler. Eigenlijk is er maar een ding erger dan sneeuw, en dat is massahysterie. Een weekend per jaar valt er eens wat koude bucht uit de hemel en het land staat in rep en roer. Mensen raakten niet eens meer op de voetbal, om u een idee te geven. Ik moest gisteren ook de auto in, maar ben í­k ergens voor het oog van de camera een beetje in een gracht gaan liggen? Neen, ik heb mijn oprit beklommen (stijgingspercentage: veertig) en ben zonder mopperen naar Het Depot gereden. Daadkracht, heet zoiets. Misschien is de oplossing toch echt te vinden bij leidersfiguren als  Jean-Marie Dedecker* en ikzelf.

(*) De foto is er een van het voorprogramma van gisteren, Rachel Unthank & the Winterset. Dat leek mij erotischer.