Pretentious moi

Er zijn zo van die dingen die, zolang je klein bent, netjes in jouw plaats geregeld worden. Een nieuwe bril, bijvoorbeeld, of een afspraak bij de tandarts. Volgens mij moet je een mama zijn om zoiets niet te blijven uitstellen.

Omdat ik flink ben, ben ik vorige week dan toch maar eens gaan kijken voor die bril. Omdat ik héél flink ben, deed ik dat in een winkel die ik nog niet kende. De brillen waren mooi, maar ik werd geholpen door een klein, arrogant mevrouwtje met een schelle stem dat erop stond om in mijn plaats te beslissen wat ik mooi vind.

De dame maakte het zo bont dat ik de winkel wilde uitlopen, maar ondertussen had ik wel een mooie bril gevonden, dus bleef ik zitten en keek ik af en toe jaloers naar de mensen naast mij, die geholpen werden door een lieve homo. Toen het mevrouwtje mij bij na opschrijven van mijn gegevens ook nog eens met de voornaam begon aan te spreken, heb ik haar boos gevraagd of ze daarmee wilde ophouden. In een winkel ben ik meneer, tenzij ik u Echt Lief vind.

De rest van de dag heb ik mij een beetje een eikel gevoeld. Ik ben zo graag beleefd tegen iedereen. Maar ze had het verdiend, en ik heb toch lekker een mooie bril.

Een meisje met hangborsten dat piano speelt

Ik hou niet van muziek, ik hou niet van praten over muziek en ik hou niet van hypes. Drie redenen waarom ik pas naar Bloc Party ben beginnen luisteren toen ik er zeker van kon zijn dat geen enkele hipster ze mij nog zou aanraden. Ondertussen kan je mij met wat goede wil gerust een liefhebber noemen, die niet alleen om tegendraads te zijn Intimacy het beste van de drie albums vindt.

Het enthousiasme waarmee ik dit neerschrijf, verraadt al een beetje dat ik het niet zo erg vond dat de AB uitverkocht was voor ik aan een kaartje geraakte. Bloc Party in combinatie met een road trip is meteen een heel ander verhaal: Keulen ligt niet veel verder dan de zee, maar met de juiste instelling kan je overal een avontuur van maken. En vier mannen samen in de auto, dat schept een band. Of toch tussen de drie die samenspannen tegen de chauffeur.

Over het optreden zelf wil ik het niet hebben, dat kan de onderhond binnenkort doen. Natuurlijk schorde er een en ander aan, maar rock ‘n’ roll draait niet om de muziek. Rock ‘n’ roll draait om vierduizend dansende mensen en veel gekleurde lichtjes en voor het eerst het festivalgevoel krijgen tijdens een zaaloptreden.

Achteraf in de Turkse snackbar hadden noch wij, noch de uitbater veel zin om Duits te spreken. Omdat een glimlach van alle culturen is, kregen wij ook na elven nog een pizza. Op de weg terug terug sliep iedereen behalve ik. Avontuur is misschien een beetje overdreven. Pussycat Dolls in Dí¼sseldorf, iemand?

Je weet hoe ze zijn, zo langzamerhand

Twee keer Hasselt op evenveel dagen, zeg nu nog eens dat De Smaak van De Keyser zijn doel heeft gemist. Mijn terugkeer werd gevierd met een etentje in Villa Kakelbont. Na sluitingstijd dan nog. Bent u nog niet in de Villa gaan eten? Dan wordt het dringend tijd. Vertel maar dat Yezerskiy u gestuurd heeft. Zij zullen niet weten over wie u het hebt, maar zij zullen vriendelijk blijven glimlachen en u een puike chili sin carne voorschotelen. Maar genoeg reclame, op naar de Muziekodroom.

Continue reading

You’re a bedtime story. The one that keeps the curtains closed.

Als er geld te verdienen viel met onafgewerke ideeën, zou ik nu al een leven leiden van alcohol, slechte vrouwen en rijstpap met fruitcocktail. Quod non. Omdat ik, net als iedereen, mijn tijd stop in die paar werkjes die misschien ooit nog eens wat zullen opleveren, moet ik regelmatig een idee schrappen waaraan ik al behoorlijk gehecht ben geraakt. Gelukkig heb ik deze site nog als vangnet.

Tijdens mijn studentenjaren heb ik, u weet zelf ook wel hoe dat gaat, op verschillende plaatsen in Leuven de nacht doorgebracht. Over al die plaatsen valt wel een verhaal te vertellen, en dat is precies wat ik wil doen: ik heb tien adressen uitgekozen om een kort stukje over te schrijven. Dat kan een anekdote zijn, één enkele foto, een tekening of misschien zelfs – gruwel –  poweezie.

Ik had al een paar verhaaltjes afgewerkt, maar die stonden op een usb-stick die het net begeven heeft. Die moet ik nog reconstrueren. Eens dat gebeurd is: twaalf weken lang, tien plaatsen, hier onder de titel ‘nachten’. U merkt het wel.

nachten

A weekend in another city

I.

Sinds deze week is het voor het eerst niet meer donker wanneer ik thuiskom van het werk. Ik heb nog geen muziek die daarbij past. Mijn liedjes klinken nog zwart in plaats van fel donkerblauw.

II.

Ik ga naar de bakker, nog maar voor de tweede keer sinds ik hier woon. Meestal zie ik te erg op tegen de drukte in de winkel, tegen de keuze tussen mezelf haasten of ongewassen onder de mensen komen. Het komt erop neer dat ik nog liever niet eet dan naar buiten te gaan. Dat lijkt mij geen normaal gedrag.

III.

De bus naar Den Bosch is twee keer groter dan nodig. De jury duwt de hele tijd in mijn rug en voert een discussie over de kandidaten. Zachte vrouwen zijn sterke vrouwen, zeggen ze. Buiten glijden paardjes in en uit het raam. De paardjes dragen een jas. Haha, ze denken dat ze mensen zijn.

IV.

De fotograaf van het ontvangstcomité kijkt ontgoocheld wanneer hij ontdekt wie de deelnemers zijn. Hij heeft net een kwartier lang foto’s van mí­j staan maken.

V.

Simonis brengt een meer dan puike set, maar het is Bo met de droeve oogjes die wint. Ze wil niet naast mij zitten op de terugweg. Wat een kapsones, nu al.