Or move to Kreuzburg and escape into the night

Ik heb een Geheim Project met een Geheime Vriend. Zaterdag hebben we voor het eerst samengezeten en ik moet zeggen: ik ben er gematigd positief over. Met gematigd positief bedoel ik overdreven enthousiast, maar ik heb geleerd om mijn manische uitbarstingen voor mezelf te houden. Er ligt een dunne grens tussen uitbundigheid en agressieve stalking.

Een Geheim Project, Moskou en een filmfestival: dit belooft een leuke maand te worden. Een maand met veel werk voor geen geld. Ik ben de slechtste entrepreneur ter wereld. Vanmiddag heb ik twee koffies gedronken om wakker te kunnen blijven voor een koffieafspraak met Geertje. Het startschot is gegeven.

En het improvisatiemeisje noemde mij een beest

Het was stil in de woonkamer toen ik binnenkwam, en op de televisie was de kist van Nand Buyl te zien. Zijn collega’s vertelden wat iedereen al wist: dat mijnheer Buyl een groot acteur en een geweldig man was. Chris Lomme zei dat zijn dood voor haar niets veranderde, ze zou elke dag met hem blijven praten zoals ze dat nu al jarenlang elke dag had gedaan.  Anderhalf jaar geleden zat ik in Overpelt een spaghetti te eten aan een tafeltje naast dat van die mensen op het scherm. Later op de avond zouden zij samen Spoon River spelen. Het was moeilijk om niet de hele tijd naar hen te kijken, omdat er zoveel vreugde van hun gezichten afstraalde. Logisch, als je het werk waar je zo van houdt zo lang met zoveel plezier mag blijven doen. Zoals mijnheer Buyl dat heeft gedaan, tot het niet meer lukte.

Het is mijn favoriete theaterherinnering, ook al heb ik het stuk  die avond  niet eens gezien. Ook al gebruik ik die anekdote hier alleen maar als brugje naar het Politikatoneel 2009.

Continue reading