De jaren waarin iedereen neen tegen mij zei

Dit was het plan: we zouden heel casual de zoo binnenwandelen, die kleine mediageile slurf een knabbeltje voeren en hem meelokken naar het gebouw ernaast, waar hij tussen ons in mocht zitten tijdens het optreden. Zodra wij zijn vertrouwen hadden gewonnen, zouden wij hem neerknuppelen, de koffer ingooien en op de terugrit de keuze maken tussen losgeld of barbecue. Blijkt dat er in de zoo ook nachtwakers werken. Dan maar enkel Morrissey. Ik heb er  verdorie tien jaar op gewacht.

Al van bij het binnenkomen draait alles rond één man en één man alleen. Een onbekende zangeres covert I’m throwing my arms around Paris op de piano. Even later schalt Sparks’ Lighten up, Morrissey door de boxen. Alleen Morrissey kan met zoiets wegkomen.

Continue reading