De hele week heb ik mijn skills met een mes lopen oefenen. Lokeren lijkt West Side Story wel, maar ik ben niet bang. Ik ben een Jet, altijd een Jet en om Peter Doherty eindelijk live te zien heb ik een paar hechtingen over. Uiteindelijk blijkt het Lokerse publiek erg vredelievend, zij het een beetje lelijk en irritant, en weet de organisatie precies wat ik van een avond verwacht: een kolossaal podium, een zwaar gesubsidieerde lichtshow (lichtjes zijn altijd mooi) en een tot de opwarmingsmuziek toe exclusief Britse avond. Buzzcocks! Pulp! The Smiths! Uitroeptekens!