Vandaag nog hou ik op met schrijven. Geen columns meer, geen verhalen over andere meisjes, geen boek een, twee of drie. Gedaan met opschrijfboekjes, met mijn zondagen op café in het gezelschap van andere nietsbelovende nitwits. Verbeelding kan maar één mond voeden, voor twee heb je minstens brood nodig
Date Archives → november 2009
So, if I seem a little out of it…
De laatste tijd heb ik het steeds moeilijker om mijn woede te onderdrukken. Niet de hele tijd hoor, alleen wanneer er iemand onnodig arrogant tegen mij doet. Verleden week heb ik een kassier in de Fnac bijna over zijn toonbank getrokken omdat hij een fout van één euro weigerde recht te zetten – uit luiheid, en omdat hij dacht dat ik niets had gemerkt.
Ik stond al bijna buiten toen ik besefte dat het dom was om over mij heen te laten lopen, alleen maar omdat ik een scène maken zoveel gedoe vind. Ik was kwader op mijzelf dan op die wanker, maar ik heb mijn euro wél teruggekregen.
Ironisch genoeg had ik net een dvd-box van In Treatment gekocht: het verhaal van een psychiater die de controle over zichzelf begint te verliezen in de omgang met zijn patiënten. Niet meer dan twee decors en een handvol personages, geen actie, alleen maar gepraat, en toch is dit de beste televisie die er sinds The Sopranos is gemaakt. Een ongewone, af en toe zelfs vermoeiende reeks, maar onvoorstelbaar goed geschreven. Door In Treatment heb ik ontdekt hoe normale mensen over hun gevoelens praten. En het was stukken goedkoper dan zelf in therapie te gaan. Zelfs als ik die euro had laten schieten.
Let me get my hands on your mammary glands
Vannacht heb ik gedroomd dat ik mijn eigen mond dichtnaaide. Dat deed ik ook nog eens op een heel inefficiënte manier. Daarover later misschien meer.
Eigenlijk wilde ik dit stukje beginnen met een bedankje voor al jullie reacties op Generatie A. Elke comment, sms en anonieme e-mail was even onverwacht als ontroerend als verslavend. En toch kan het niet blijven duren: deze week krijgen jullie opnieuw een tussendoortje over een zinloos en voorspelbaar onderwerp. Ik ben die gekke man op de bus, die tegen je blijft praten omdat hij niet merkt dat je ondertussen muziek aan het luisteren bent.
Over muziek gesproken: de nineties revival waarmee the Man ons nu al twee jaar lang om de oren slaat, is net een stuk draaglijker geworden. Skunk Anansie is terug! Weezer is terug! De Heideroosjes waren al terug! Tijd om te doen wat Bowie al zong op mijn geboortedag. Tijd om mijn rode schoenen aan te trekken en de blues weg te dansen.