Like really evil coffee

Vroeger was het een avond die legendarisch moest worden. Waar maanden over werd nagedacht, want elk voorstel was te gewoon, te doorhetjaars. Hoe groter de teleurstelling de volgende dag, hoe straffer de verhalen die toch werden verteld.

De voorbije avond verschilde niet zo gek veel van de avonden ervoor, behalve dat ik nog eens te veel dronk om nog met de auto naar huis te mogen. Ik bracht de nacht door op een sofa en werd om het uur gewekt door een telefoon met Kings of Leon-ringtone of schreeuwende mensen op straat.

In een van die korte stukjes slaap droomde ik dat wij samen heel gewone dingen deden, zoals een donsdeken in een hoes proppen zodat we daarna samen in een écht bed konden slapen.

Ik werd wakker voor het zover was, reed naar huis en zag minstens drie lege champagneflessen in mijn voortuin liggen. Restanten van een avond waarover héél straffe verhalen zullen worden verteld. Ergens begin maart zal de conciërge die flessen opruimen.