Tien minuten onderweg werd duidelijk dat Geert Simonis de hele avond in cowboymetaforen zou gaan spreken. Ook had hij een spandoek meegebracht om een verzoekje aan te vragen bij Dan “not a jukebox” Le Sac. Ik onderzocht of het fysisch mogelijk was om mezelf alsnog voor de trein te werpen waarop we zaten. Na een tergend lange rit moest mijn nemesis in Brussel drie euro en twintig cent betalen voor een ijsje niet groter dan mijn pink. Ik geloof in karma.
Zo zag mijn Domino 10 eruit: