Er waren uitstekende redenen om het niet te doen, maar ik ging tweemaal stemmen. Aan het ontmoetingscentrum waar verder nooit iemand komt, stond een lange rij – de organisatie is er sterk op achteruit gegaan sinds ik geen bijzitter meer ben. In de gang zat een jongen op een stoel. Hij schuifelde met zijn sandalen over de vloer. Het geluid kraste venijnig langs mijn ruggengraat.

In de exitpoll stemde ik liberaal. Ik ben de bezorger van valse hoop.

“Morgen worden we wakker in een ander Nederland”, zegden de Nederlandse politieke commentatoren vorige week. Journalisten bij ons vonden dat een mooie zin en probeerden gisteren een paar keer erdoor te drukken dat wij zouden ontwaken in een nieuw België.

Het België waarin ik vanmorgen wakker werd, was niet het land dat ik kende van tv. Het was veel kleiner, het was er zacht en warm en mensen vonden het moeilijk om elkaar los te laten.