Deze winter heb ik wekenlang alleen maar brieven geschreven. Naar vrienden en familie, naar mensen van het internet die ik nog nooit had ontmoet, naar volledige onbekenden.
Eén van die brieven was gericht aan Nele Van den Broeck. Ik volg haar al een tijdje, stiekem zoals dat hoort en vanop een afstand. Ik hou van de liedjes die ze maakt en de manier waarop ze bekende woorden in een nieuwe betekenis wringt. Neles bèndje had net meegedaan aan de Rock Rally en daar niet gekregen wat het verdiende, en daarover wilde ik haar schrijven. Ik heb de brief nooit opgestuurd.