Het was half augustus toen Maartje en ik op een terras zaten aan het water en onszelf deadlines oplegden. Ik zou voor één september werk gevonden hebben en zij zou twee dagen daarna weer in Afrika zijn. Toen ik thuiskwam, ontdekte ik dat de harde schijf van mijn iMac zichzelf had opgeblazen.

Vandaag hebben wij allebei onze deadline gehaald, startte ik mijn herstelde iMac op en besefte ik voor het eerst echt wat ik allemaal ben kwijtgeraakt.

Want van mijn werk en mijn boekhouding heb ik backups zat, ik ben niet achterlijk, maar er zijn van die kleine dingen waaraan ik nooit had gedacht. Hoe mijn bureaublad eruit zag, bijvoorbeeld, welke programma’s ik had, hoe mijn muis zich gedroeg en welke cd’s er in mijn iTunes zaten, dat is nu allemaal weg. En veel erger nog: ook de honderden mails met complimentjes, tekeningen, werkaanbiedingen en de lange brieven die het kleine blonde meisje naar mij schreef. Mails die ik waarschijnlijk niet meer zou hebben herlezen, maar die mij ooit heel blij hebben gemaakt en waarvan het mij geruststelde dat ze er waren.

Van het meest noodzakelijke heb ik backups zat, want ik ben niet achterlijk, maar ik ben echt heel veel andere dingen kwijt en ik vind dat zo erg dat ik wel zou kunnen janken.