Romeinen 14:13

Na vier jaar heb ik er even genoeg van. Niet dat ik nu minder meemaak dan vroeger, maar ik heb steeds minder zin om daar drie stukjes per week over te schrijven – en al helemaal niet op de toon die van mij wordt verwacht. Misschien is het maar een tijdelijke dip, misschien ben ik mijn interesse voorgoed kwijt. In ieder geval zal het hier stil blijven tot ik een nieuw huis of een geschikte huisgenoot heb gevonden. Ook facebook en twitter laat ik zolang links liggen*. Daarna zien we wel. Niet boos zijn. Het ligt niet aan jullie, het ligt aan mij.

Vergeet Amsterdam

In een studentenkamer met zicht op de Amstel poseerde ik voor mijn nichtje Maite, die werkte aan een fotoreeks van mannen met een das. Ik moest natuurlijk en ontspannen op de vensterbank gaan zitten, legde Maite uit, maar zij wist niet dat ik nog nooit érgens natuurlijk en ontspannen had gezeten. Onder gemonkel van de juf van Latijn, die in de andere hoek van de kamer met de kamerpoes speelde, luisterde ik naar instructies over wat ik met mijn lichaam moest doen, al begreep ik met de beste wil van de wereld niet hoe ik die instructies naar een beweging kon vertalen. Een uur later leverde dat toch één bevredigende foto op en konden wij met de metro verder de stad in. We dronken koffie en aten broodjes terwijl aan de tafel achter ons jonge leerkrachten grappige verhalen vertelden over hun leerlingen – en zo schakelden al die heerlijk banale momenten zich aan elkaar tot opnieuw een dag in Amsterdam.

Continue reading

Let’s not fall apart

Het is niet enkel door mijn haar dat ik ’s avonds binnen blijf. Ik heb het een beetje gehad met die inwisselbare optredens, met lachen naar mensen die ik nauwelijks ken, met uitkijken hoeveel ik drink omdat ik achteraf nog terug naar huis moet rijden. Misschien zou ik een leukere man zijn als ik mij een appartement in het centrum kon veroorloven.

Maar aan de andere kant had ik nog steeds niets gehoord van Broken Glass Heroes, het nieuwe groepje van Pascal Deweze en Tim Vanhamel, en was dat geen goede reden om toch nog eens een vrijdagavond in Het Depot door te brengen? Het klonk fantastisch. Okee, er waren te veel mensen die in mijn persoonlijke ruimte kwamen dansen en anderen die maar bleven praten doorheen de mooiste liedjes maar zoveel maakte dat niet uit, want ik had eindelijk nog eens muziek gehoord die mij kon beroeren van begin tot eind.

Na Broken Glass Heroes begon het Hindu Nights feestje en daar voelde ik mij nog steeds niet op mijn gemak. Dat gaf niet, want ik zou snel weg kunnen: de volgende ochtend moest ik vroeg op om een trein te missen naar Amsterdam. Ik dronk drie biertjes, want ik had een slaapplaats in het centrum.