In een studentenkamer met zicht op de Amstel poseerde ik voor mijn nichtje Maite, die werkte aan een fotoreeks van mannen met een das. Ik moest natuurlijk en ontspannen op de vensterbank gaan zitten, legde Maite uit, maar zij wist niet dat ik nog nooit érgens natuurlijk en ontspannen had gezeten. Onder gemonkel van de juf van Latijn, die in de andere hoek van de kamer met de kamerpoes speelde, luisterde ik naar instructies over wat ik met mijn lichaam moest doen, al begreep ik met de beste wil van de wereld niet hoe ik die instructies naar een beweging kon vertalen. Een uur later leverde dat toch één bevredigende foto op en konden wij met de metro verder de stad in. We dronken koffie en aten broodjes terwijl aan de tafel achter ons jonge leerkrachten grappige verhalen vertelden over hun leerlingen – en zo schakelden al die heerlijk banale momenten zich aan elkaar tot opnieuw een dag in Amsterdam.
