Niet aan vroeger denken niet aan vroe

Heb ik niet goed opgelet en zijn eindejaarslijstjes nu definitief passé? Dat de internetpolitie mij dan maar komt arresteren.

  • Boek: in 2010 heb ik nauwelijks iets gelezen dat in 2010 is uitgekomen. De grote uitzondering is Misschien sliep je al van Rick van Leeuwen, het boek waardoor ik al m’n eigen kladjes heb weggegooid. Creëren is ook een snelheidswedstrijd.
  • Cd: als Ben Folds en Nick Hornby samen een cd opnemen, dan moet en zal ik die goed vinden – wat mijn mening ook moge zijn. Verder heb ik erg genoten van Broken Glass Heroes, B. Dolan, Best Coast en Tindersticks, die liedjes maakten zo mooi dat zelfs de cd-speler in mijn auto ze niet meer wil teruggeven.
  • Film: A Single Man staat eenzaam op de eerste plaats, gevolgd door de eerste vijf minuten van Michael Moores Capitalism: a love story. In de categorie kort: Jacco’s film (grappig en ontroerend) en Misschien later (ronduit verbluffend).
  • Theater: het feestelijke einde van de Joke Schauvliege Challenge. Op de valreep zag ik nog Het leven en de werken van Leopold II, meteen het beste van alle zeventien stukken. Lysistrata in Gent en de Brugse Poëzienacht waren memorabel om heel andere redenen.
  • Concert: ik bezoek minder optredens dan vroeger, maar weet ze beter uit te kiezen. Brons gaat naar de acte de présence die Boy George bij Mark Ronson gaf, zilver is voor Beirut en zeven gouden medailles liggen sinds januari al bij Rudy Trouvé en zijn iH8 Camera.
  • Televisie: heel onverwacht werd ik gegrepen door Belga Sport en De Flandriens, in die mate zelfs dat ik een koersfiets heb gekocht. Daarnaast is elk jaar met nieuwe afleveringen van Doctor Who en Peep Show een prima televisiejaar.
  • Herinnering: 2010 zou het jaar worden van alles anders, en niemand kan beweren dat ik geen woord gehouden heb. Er is een nieuw meisje, nieuw werk, een nieuw huis en toch bleef alles bij het oude.

Wij zijn geneigd te denken dat later alles beter zal zijn. In werkelijkheid is later gewoon nog meer vandaag, maar dan zonder Jan Wauters. Ik wens u een prachtig vandaag, ook vanwege Ik ben een astronaut, lief.

Kyrieleis, tweemaal woordwaarde

Met de grootlichten aan lijkt rijden door de sneeuw altijd een beetje op Star Wars, en dat de auto niet meer wil remmen is maar een kleine prijs om te betalen voor zoveel binnenpret.

Mijn bestemming, dat raadt u nooit, was het kerstconcert van twee zangkoren uit een kleine parochie in Limburg. De kerk was verrassend mooi voor een gehucht met amper tweeënhalfduizend inwoners en de combinatie van dat imposante gebouw en de openingsgezangen deed mij zodanig denken aan het begin van een aflevering van Lewis dat ik mij de rest van de avond heb zitten afvragen wie het gedaan had, en wát dan wel, en met welk motief. Okee, een canonzang mislukte en een eigenwijze soliste lapte Leonard Cohens verbod om Hallelujah nog langer te coveren botweg aan haar laars, maar wie maalt daarom wanneer er ook Waka Waka en glühwein zijn?

Alsof dat niet duf genoeg was voor één weekend, passeerde ik ook nog even langs de koopzondag bij Ikea. Tegen alle verwachtingen in heb ik mij daar geen moment geërgerd, behalve misschien aan mezelf en aan een Franstalige familie die voorkroop in de rij aan de kantine. Neen, ik ben niet meer dezelfde als vroeger, maar ik ben wél helemaal terug. En hoe gaat het nu met jullie?

Dog days are over

Het voelt echt als winter nu, niet door de sneeuw, maar door het kraampje van Amnesty International dat ik trede voor trede zie verschijnen wanneer ik de trappen van Brussel Centraal oploop. Het is december, de maand waarin wij iets meer met elkaar inzitten dan gewoonlijk, en een oude mevrouw verkoopt de kaarsen met prikkeldraadtekening die ik nog ken van vroeger.

(meer lezen op deredactie.be)

De grens vervaagt steeds meer tussen wat ik op deredactie schrijf en wat ik hier zou vertellen. Dat is nu ook niet bedoeling. Ik kom terug, gauw.