Ain’t no mountain high enough

Na afloop van het gesprek werd ik naar de redactie geleid, waar ik nog even mocht wachten tot mijn nieuwe beste vriend zou binnenkomen. Ik nam plaats in een rode zetel in een kooi van glas en las De Morgen twee keer uit, terwijl ik geamuseerd toekeek hoe naast mij mensen in rijen van zes achter hun computer zaten of bedrijvig rondhuppelden. Een meisje gaf een felgekleurde cowboyhoed door, iemand anders paste een t-shirt.

Toen drie kwartier later mijn nieuwe beste vriend nog steeds niet te bespeuren viel, ging ik maar weg. Na lang twijfelen liep ik eerst nog zenuwachtig de hele zaal door, zodat ik aan de enige man die ik herkende kon vragen of hij misschien mijn cadeautje wilde bewaren voor zijn collega die op dat moment in de studio zat. Stamelend probeerde ik hem ervan te overtuigen dat het niet zó vreemd was dat een onbekende jongen met baard een geschenk kwam afgeven dat in een prinsessentasje was verpakt.

Mijn kleren kleefden toen ik naar huis reed door een muur van zon, veel sneller dan ik gekomen was en veel voorzichtiger vooral. Elke keer ik een quasi perfecte dag heb, verwacht ik dat er opeens vanuit het niets een vrachtwagen op mij zal inrijden. Misschien scheelt er iets met mij of misschien ligt het aan de fatalistische films die ik kijk.

Wanneer in een film of tv-serie het hoofdpersonage heel gedecideerd aan de slag gaat, draaien ze op de achtergrond steevast  Ain’t no mountain high enough. Het zou mooi zijn geweest als dat nummer toevallig op de autoradio was gekomen, maar in de plaats daarvan hoorde ik een prinses en een theremin.

Ge moogt alles benoemen

Als niemand mij op gezette tijden dwong, zou ik het huis nooit verlaten. Niet omdat ik daar geen zin in heb, maar omdat ik er gewoonweg uit mezelf niet aan denk. Zaterdagavond liet ik mij gewillig meeslepen naar  de stadsvernieuwde Vaartkom, waar het  Openbaar Entrepot de komende tien jaar zal worden gebruikt als broednest voor subsidiehongerige potverteerders. Om dat te vieren hield Braakland/ZheBilding er een opendeurdag, vakkundig vermomd als theater- en muziekfestival.

Continue reading

It’s all downhill after the first kiss

Dat Geert dit weekend zijn nieuwe dichtbundel heeft voorgesteld in Amsterdam, betekent niet dat hij zich te goed voelt om af en toe te koken voor zijn vrienden van vroeger. Ik mocht helpen en gooide vier dozen spirelli in kokend water, terwijl aan een tafel achter mij de meisjes alvast aan het aperitief begonnen. Ze praatten druk over nagellak. Ik bleef roeren zodat de pasta niet aan elkaar zou kleven en dacht ondertussen aan de sms die ik net had ontvangen. Het nieuws dat erin stond kon ik maar niet bevatten.

Het werd een avond waarop ik mij, ondanks het fijne gezelschap, bijwijlen van mijn slechtste kant liet zien. “Vrije wil is een illusie”, had er die ochtend in de krant gestaan en aan die gedachte trok ik mij dan maar op. Het werd later en steeds grotere delen van het gesprek gingen aan mij voorbij. Geert speelde mijn relatietherapeut, met tips die hij zelf ook maar had gehaald uit de teksten van Lou Reed.

Aan de volgende ochtend was het enige positieve dat ik geen kater had. Op de trein zat een mooi meisje in hippiekleren op de grond. Ik ging naast haar staan en probeerde niet te nadrukkelijk naar beneden te kijken. In Brussel stapte ik een halte later af dan zij, om haar niet de indruk te geven dat ik iets kwaads van plan was.

All this buttoning and unbuttoning

Niet zo gek lang geleden kwam de bassist van Six Hands op de proppen met een schitterend concept: een secret Santa voor mixtapes. De namen van al zijn vrienden gingen in een hoed en toen ze er weer uitkwamen, wees het toeval mij het meisje Coby toe. Van Coby wist ik op dat moment alleen hoe ze eruit zag en dat ze heel streng kan kijken naar jongens die haar per ongeluk aanstaren. Dat laatste is echter niet zo relevant voor dit verhaal.

Een mixtape samenstellen voor iemand die je niet kent, is minder evident dan het lijkt. Enerzijds moesten de twintig liedjes een zo volledig mogelijk beeld schetsen van wie ik ben, anderzijds moest het artwork mooi genoeg zijn om naar te kijken, voor het geval dat wie ik ben de ontvanger niet zo zou aanstaan. Het resultaat: twee cd’tjes – een om op te dansen en een voor ’s nachts -, een hoesontwerp gebaseerd op  Goodbye, Chunky Rice, een brief geschreven op mijn antieke typmachien en dat alles verpakt in een zwarte luxebox.

Het geheel kreeg de titel All this buttoning and unbuttoning. De tracklist vinden jullie hieronder. Uiteraard heb ik de mixtape zelf nooit naar Coby opgestuurd. Dat zou immers illegaal zijn. Ha ja.

Continue reading