Elke ochtend schep ik de schuimlaag van mijn Senseo weg in de afwasbak. Er zijn niet genoeg mensen in het gebouw om degelijke koffie te zetten, maar op deze manier valt hij nog net te drinken.

Wanneer het parket op de overloop kraakt, ben ik het zelf.

In de voormiddag doe ik de kleine taakjes waar ik door het jaar niet aan toekom. ’s Namiddags staar ik voor mij uit. Schimmige beelden van later krijgen vaste vorm voor mijn ogen, maar ik kijk er dwars doorheen. Ik dwing ze terug naar binnen.

Ik denk niet langer aan het boek, het huis of het kind. Ik denk niet aan mijn toestand of de kans dat ze neen zegt wanneer ik het haar vraag.

Wie te lang nadenkt, wordt op den duur van alles bang.

Ik sta op en haal nieuwe koffie. Ik schep de schuimlaag weg. Om half vier wacht ik tot het half vijf wordt. Om half vijf ga ik naar huis.