The Cribs droegen t-shirts van Marilyn Manson en The Velvet Underground en op hun drumstel plakte een foto van een man die op Pieter Embrechts geleek. Er stond maar een handvol toeschouwers in de zaal, maar de band speelde met een overgave alsof er helemaal niemand was. Tijdens de video met Lee Ranaldo dacht ik terug aan vroeger, aan hoe ik op mijn vijftiende zelf t-shirts van Marilyn Manson droeg en hoe kwaad en alleen ik toen was. Ik vroeg me af wat ik zou hebben geantwoord als iemand mij toen had gezegd: “leef gewoon nog een keer zo lang als nu, en het meeste komt vanzelf wel goed.”

Ryan Jarman gooide zijn gitaar door de versterker en liep het podium af. De muur van feedback begon langzaam scheuren te vertonen, tot het uitstervende geluid bijna naadloos overging in Let’s get in on van Marvin Gaye. Ik kreeg nog een vierde en vijfde bier van het meisje dat ik veel te weinig zie en danste daarna naar huis op de tonen van The Supremes. Op sommige avonden lijkt alles zo perfect te lopen dat ik nauwelijks kan geloven hoe weinig zin ik erin had vooraf.