Lieve J.,

De eerste keer dat wij elkaar zagen, was tijdens de boekvoorstelling van een schrijver die ik erg hoog heb zitten. Er waren opvallend weinig mensen in de zaal die avond. Bij de voorstelling hoorde een interview met de auteur en het was toen al ondenkbaar dat iemand anders dan jij daarvoor zou worden gevraagd. Ik denk dat ik je enkele dagen later voor het eerst heb geschreven.

De herinnering aan die avond is de belangrijkste reden waarom ik vorige week ook bij de voorstelling van het nieuwste boek van dezelfde schrijver wilde zijn. Deze keer was het moeilijker om een plaatsje te vinden. Ik ging ergens op de achterste rijen zitten, vlak voor de zaal donker werd. Een jongen kwam het podium op met een gitaar. Ik kon niet verstaan wat hij zong, omdat ik werd afgeleid door gehijg achter mij, van een man die te laat was binnengekomen en daarna duidelijk veel te snel de trappen had opgelopen.

Ik kon hem moeilijk iets kwalijk nemen: ik zorgde zelf voor nog meer lawaai, door het gekraak van mijn nieuwe jas en schoenen bij elke kleine beweging die ik maakte. Ik heb het afgelopen half jaar alles nieuw gekocht. Nieuwe kleren, nieuwe meubels, een nieuw adres op een oude plek. Dat alles klinkt een stuk luxueuzer dan het in werkelijk is, maar erg beroerd kan je het waarschijnlijk ook niet noemen.

Ik heb een nieuw tapijt, waarin de kat ’s avonds zijn klauwen zet voordat hij rondjes draait en mij vragend aankijkt, tot ik met twee klopjes een plaats op de zetel aanduid waar hij rustig kan liggen. Zo kijken wij dan een paar uur lang samen naar niets op tv in het bijzonder, blij met alleen maar bij elkaar te zijn.

Er is veel gebeurd tussen die eerste boekvoorstelling en de laatste. Er is veel gebeurd in het leven van de schrijver – zijn moeder is overleden en hijzelf bijna, door die vrachtwagen, en er was zelfs zoveel tijd dat hij over allebei die voorvallen een roman kon schrijven – maar ook in het mijne en ongetwijfeld ook in dat van jou, al ben ik daarvan nu al te lang niet meer op de hoogte.

De tijd is voorbij dat ik doelbewust naar buiten ging en vrienden probeerde te maken door nieuwe mensen te vertellen over alles wat er niet zo goed met me ging. Uiteindelijk bleek dat niemand daarop zat te wachten. Nochtans vertelde ik die dingen alleen aan zij die daarom vroegen. Aan wie alleen maar moois wilde weten, vertelde ik dát, want moois was er in die dagen ook genoeg.

Vóór jij en de schrijver vorige week het podium opkwamen, moesten jullie nog beslissen wie op welke stoel zou gaan zitten. Jouw schaterlach in het donker trok een deur open waarachter nog een hele hoop dierbaars schuilde dat ik tijdens het vele verhuizen ergens veel te ver achterin had opgeslagen. Er was het WK vier jaar geleden, dat zoveel beloofde, maar uiteindelijk toch vooral aanvoelde als een gemiste kans. Na een van de wedstrijden vertelde jij dat het meisje dat bij me was, je had ontroerd met de manier waarop ze liep. Ik wist perfect wat je bedoelde. Zij ontroert ook mij nog steeds elke keer, op de weinige momenten waarop ik haar terugzie.

Er waren korte pauzes, onttrokken aan het publiek, wanneer er iets groots te doen was van het werk. Er waren de conversaties tijdens het werk zelf, ongeveer elke dag, tot van hogerop die dagen werden geschrapt. Er was de astronaut die je prachtdochter tekende, nadat ik de halve stad had vol gehangen met de mijne.

Er was gedoe met prijzen en met andere mensen die mij kwamen vertellen wat ik was, zonder dat ik toen en ook sindsdien ooit de tijd heb gehad om na te denken over wat ik zelf wilde zijn. Deze brief is het eerste dat ik heb geschreven in maanden en als ik jou vorige week niet had gezien, zou ik daar nog maanden langer mee hebben gewacht.

Er is veel veranderd en tegelijk is er helemaal niets veranderd: er is nog steeds nauwelijks tijd en we kiezen nog steeds te weinig zelf wat er in onze levens gebeurt. Binnenkort is er opnieuw een WK, waarvan we nu al bij voorbaat weten dat het zal aanvoelen als een gemiste kans. Misschien zien we elkaar dan wel terug. In ieder geval blijf ik je horen.

Alle liefs,

San