Maria-Theresiastraat 112 was een herenhuis met hoge plafonds en drie verdiepingen. Op de bovenste verdieping had ik mijn kamer met de groene vloer en naast die kamer een klein bureautje, hoogstens twee meter bij drie, dat ik af en toe gebruikte om in te werken. Het was mijn eerste jaar en het hele idee van verder studeren maakte mij niet erg enthousiast. Ik wist toen nog niet dat er ook meisjes aan de universiteit zaten, of ik mocht er niet naar kijken. In ieder geval was er iets.

Je zou kunnen zeggen dat ik iemand was die van alles wou en niets begreep van de film waarin hij speelde.

In dat huis heb ik twee jaar gewoond, maar ik herinner mij alleen de lentes. Laten we dus maar zeggen dat het lente was toen ik op het bureautje wat zat te typen en een vreemd getik hoorde op de gang. Ik stond op, deed de deur open en zag dat daar een duif naar mij stond te kijken. Ik keek terug en zo speelden we daar een paar seconden Sergio Leone, voor zij zich ongeinteresseerd omdraaide en rustig terugwandelde naar vanwaar ze gekomen was, mijn kamer in.

Nu zou ik kunnen zeggen dat ik onder de indruk was van zo’n arrogante duif, maar in de eerste plaats dacht ik toch vooral: “dat beest gaat hier niet over mijn spullen zitten schijten, he”. Ik volgde haar en ging op mijn bed zitten, onder de poster van Kurt Cobain die nooit recht heeft gehangen en die vooral moest benadrukken hoe achttien ik wel was, terwijl de duif op de vensterbank naar buiten zat te kijken. Toen pas viel het mij op dat haar linkerkant helemaal pluizig en opgezwollen was. Ik vroeg mij af waaraan gewonde duiven zoal denken. Aan vliegen, waarschijnlijk.

Na een vervelend kwartier stilzitten verdween de duif door het raam naar beneden, het terras op. Te voet. Ik volgde, iets minder roekeloos via de trap en de schuifdeur in de keuken, en gaf haar water en eten dat ze niet wilde. Ik heb nooit veel geslapen in het herenhuis, dus heb ik het grootste deel van de nacht in de tuin naar muziek geluisterd en in het gras gezeten met de duif naast mij. Tegen de ochtend was ze dood.

(Update: het lijkt wel de dag voor melige vogelverhalen. Toeval, eerlijk waar.)