De laatste tijd heb ik het steeds moeilijker om mijn woede te onderdrukken. Niet de hele tijd hoor, alleen wanneer er iemand onnodig arrogant tegen mij doet. Verleden week heb ik een kassier in de Fnac bijna over zijn toonbank getrokken omdat hij een fout van één euro weigerde recht te zetten – uit luiheid, en omdat hij dacht dat ik niets had gemerkt.

Ik stond al bijna buiten toen ik besefte dat het dom was om over mij heen te laten lopen, alleen maar omdat ik een scène maken zoveel gedoe vind. Ik was kwader op mijzelf dan op die wanker, maar ik heb mijn euro wél teruggekregen.

Ironisch genoeg had ik net een dvd-box van In Treatment gekocht: het verhaal van een psychiater die de controle over zichzelf begint te verliezen in de omgang met zijn patiënten. Niet meer dan twee decors en een handvol personages, geen actie, alleen maar gepraat, en toch is dit de beste televisie die er sinds The Sopranos is gemaakt. Een ongewone, af en toe zelfs vermoeiende reeks, maar onvoorstelbaar goed geschreven.  Door  In Treatment heb ik ontdekt hoe normale mensen over hun gevoelens praten. En het was stukken goedkoper dan zelf in therapie te gaan. Zelfs als ik die euro had laten schieten.