Ik liep met mijn handen vol de oprit af, en zij de hare op. Ik verwachtte een beleefdheidsgesprekje terwijl ik de ruitenwisservloeistof van mijn auto zou bijvullen, maar ze negeerde mij en stak zonder omkijken haar sleutel in het slot van de voordeur.
Vroeger was ze altijd kwaad, op alles en iedereen. Op mijn zus en mij, als we weer eens op straat speelden. Of als we in de tuin speelden en er een bal verdween over haar mottige cipressen die de hele wereld aan het zicht onttrokken. Dan stelde mijn mama zich vragen bij haar geestelijke gezondheid, al gebruikte die daar minder diplomatische woorden voor.
Er kwam een dag waarop ze niet kwaad meer was. Dat was een zondag: ik stond al klaar in de gang om te vertrekken naar het nieuwe huis van mijn vader, toen ze op ons afliep en vertelde dat Jules, haar man, gestorven was. Daarna excuseerde ze zich voor haar opdringerigheid. Sindsdien woont ze helemaal alleen in het huis.
Vandaag droeg ik ruitenwisservloeistof naar mijn auto. Zij opende haar voordeur zonder naar mij om te kijken en vóór ze naar binnen liep, drukte ze even op haar eigen deurbel. Zodat ze niet zou vergeten hoe die klinkt.
Die laatste zin, dat is waar je het verschil maakt. Zeer mooi stukje!
In alle eerlijkheid, voor mij klopt die laatste zin juist niét. Doorheen het stukje krijg ik niet het gevoel dat deze vrouw zich geluiden wilt herinneren, die geassocieerd zijn met bezoek medemensen en -laat staan- mededogen. Ik vond deze toevoeging -en dat had ik hier nog nooit- eerder sentimenteel.
Dat vind ik een redelijk goed punt. Maar herman en ik zíjn gewoon heel sentimenteel. (Niet verder vertellen, maar ik heb gehoord dat herman soms weent, zelfs als hij helemaal niet verdrietig is.)
Ach, ik weet ook helemaal niet waarom mensen doen wat ze doen. Dat ze haar plan trekt, ik heb een nieuwe straat nu.
Het was dan ook een mooie zin, dat wel.
(en herinneringen oproepen door handelingen, geuren en muziek, dat is allen eigen)