Op sommige dagen is uit bed raken het beste waarop je kan hopen. Wanneer ik later groot ben en de mensen van mij zullen houden, laat ik op zo’n dag de gordijnen dicht en lezen Schotse maagden mij voor uit het werk van Vladimir Nabokov en Bukowski. Tot het zover is, zal ik mezelf moeten behelpen met croques monsieur en illegale YouTube clips.

Van funny man David Mitchell, bijvoorbeeld, die regelmatige BBC-kijkers ongetwijfeld herkennen als vaste gast in ongeveer iedere panel show. Achter zijn geeky uiterlijk en neurotische gedrag schuilt de snelst denkende, meest gevatte man ter wereld, die op elk tijdstip kan losbarsten in een van zijn legendarische tirades. In de sitcom The Peep Show zet Mitchell met bijzonder veel overtuiging de contactgestoorde Mark Corrigan neer.

Waar The Office en Extras als eersten de humor in genante situaties blootlegden, tilt The Peep Show de plaatsvervangende schaamte naar een ongezien hoog niveau. Meestal is het niet eens grappig meer, maar gewoon pijnlijk om te zien hoe de dysfunctionele ex-studievrienden, nu huisgenoten Mitchell en Webb zich steeds dieper in de problemen praten. Neen, dat vind ik niet omdat ik daar mijn eigen leven in herken: de professor is in feite een heel nuchter, evenwichtig en aimabel man.

Ondanks een verdiende BAFTA denk ik niet dat Canvas deze serie snel zal aankopen. Daarvoor is de opzet te origineel (alles wordt getoond vanuit het gezichtspunt van de hoofdpersonages en op elk moment horen we hun gedachten) en de humor te verbaal. Even verplicht streamen dus, maar als ik weer uit bed raak ga ik in Londen op zoek naar een mooie dvd-box.