Twee jaar geleden nam de professor me mee naar de Leuvense Minnepoort. Theaterhervormingsgroep Droog Brood kwam daar Omwille van de smeer spelen, en dat “kon wel eens grappig worden”. Niet dat ik mijn huisgenoot een teveel aan nuance wil verwijten, maar ik heb die avond gelachen tot ik er bijna het bewustzijn bij verloor – een gevoel dat ik pas weer mocht ervaren toen dj Regi afgelopen najaar in De Laatste Show zijn liefde voor Billy Joel bekendmaakte. En toch waren de lachsalvo’s maar bijzaak: Omwille van de smeer blijft me vooral bij als een stuk vol dieptragische personages, niet in staat om hun gevoelens op een normale manier aan elkaar over te brengen.

Omdat Vilvoorde dichter bij de deur ligt dan Amstelveen. Omdat ik de professor nog geen verjaardagskado had gegeven. Omdat de Vliegende Panters mij onlangs op schandalige wijze in de steek hebben gelaten. Waarom zou ik mij anders laten verleiden tot een voorstelling die de vorige onmogelijk kan overtreffen?

In De kip met de gouden enkels draait alles rond de relatie van zeven-jaar-en-een-half. De Seven Year Itch, zo u wil. In sketches die voorbij klikken als Disneyprentjes in een View-Master* laten enkele doorsnee dertigers en veertigers zien hoe ze omgaan met de sleur in hun langdurige relatie, en hoe het verder moet wanneer die relatie dan toch niet standhoudt. Dit keer lukt het de personages al een stuk beter om hun gevoelens onder woorden te brengen, alleen slaat de naald nu helemaal door naar de andere kant. Erg herkenbare ruzietjes ontsporen volledig wanneer een van de partners op zoek gaat naar een rationele oplossing.

De keuze van het onderwerp lijkt mij eerder zelfkritiek dan toeval: na vier voorstellingen begint de gewenning er ook bij Droog Brood wat in te kruipen. Alle trucjes die eerder al succesvol bleken, worden opnieuw bovengehaald en echt verrassend kan je de opbouw niet meer noemen. En toch stoort het déjí -vugevoel voorlopig niet. De kip met de gouden enkels is opnieuw een geweldige, razendsnelle show met een paar onvergetelijke momenten. De afsluiter bijvoorbeeld, een wel heel origineel “All of me”. Bedankt voor de fijne avond, Bas en Peter. “Geen dank.” Toch bedankt.

(*) Dankjewel, Michel!