Deze laatste maand vliegt voorbij als een gek en daar ben ik niet rouwig om.
Dat betekent wel dat het opnieuw tijd is voor een stukje zelfpromotie. Het is niet mijn schuld dat Het Laatste Uur vakantie neemt. Als u volgend jaar af en toe zelf een liedje instuurt, dan hoef ik hier minder stukjes te vullen met mijn opium voor het volk, zoals bijvoorbeeld:
Kou – Forever lost (The Magic Numbers). Liefde is toch voor een groot deel “eens zien of ik hier mee wegkom”, en er dan mee wegkomen. Omdat we het goed bedoelen, nietwaar Jo?
Steden – Nantes (Beirut). Ik wou de hele uitzending, ik kreeg twee steden in de plaats van één. Dat heet een compromis en was mij een compleet nieuw gegeven. Ik heb deze Music For Life classic gekozen omdat ik ook graag eens een week opgesloten wil zitten met Siska Schoeters. Dat mag dan weer niet.
Ik was veertien – Glycerine (Bush). Ik zocht naar liedjes uit 1997, ik zag deze titel en ik bleek de volledige tekst nog uit het hoofd te kennen. De zondag in kwestie was écht de eerste keer dat ik het nummer bewust terughoorde. Achteraf bekeken zat er in Pictures of Lily een veel beter verhaal. Het hoeft niet altijd over mij te gaan. Kijk niet zo. Ik meen dat.
Drie nummers is toch wat weinig, het lijkt alsof er iets ontbreekt. Zal ik er ter compensatie nog wat Morphine tegenaan gooien, een groep die ik dankzij Het Laatste Uur opnieuw heb ontdekt? Too much information: als ik Morphine hoor raak ik een beetje opgewonden, amoureus gezien. Als dat voor u ook geldt mag u mij altijd bellen en dan klikken wij samen op Honey white, Candy, Supersex en You look like rain.