Na een behoorlijk lange radiostilte — en ik beloof dat ik dit niet als woordspeling bedoel — ben ik deze week opnieuw iedere dag te horen in het middagjournaal van Nieuwe Feiten op Radio 1. Iedere dag om iets voor één, in uw auto of via de website van het programma. Na afloop komen alle afleveringen daar ook online.
Categorie: radio
I’ve got a feeling this year’s etc.
Ieder jaar opnieuw verontschuldig ik mij voor dit traditionele eindejaarslijstje, maar als het mij noch spijt, noch ik van plan ben om mijn gedrag te veranderen, kan ik daar maar beter mee ophouden. Bovendien is het volgens de dokter belangrijk om dingen af te sluiten:
Play one more for my radio sweetheart
Deze week, van twee tot en met zes februari, mag ik opnieuw het middagjournaal bijhouden voor Nieuwe Feiten op Radio 1. Iedere dag om iets voor één, via uw lokale frequentie of de website van het programma. Op die laatste plek zal u na afloop alle afleveringen kunnen herbeluisteren.
Dit bericht geldt als enige kennisgeving.
De morgen schiet op
Het is verleidelijk om dit rampjaar voorzichtig onder de mat te schuiven, maar ik krijg het niet over mijn hart om een traditie die al zeven jaar standhoudt nu plotseling af te breken. Mijn eindejaarslijstje 2014:
- Boek: niets sneller en met meer plezier gelezen dan Your fathers, where are they? And the prophets, do they live forever? van Dave Eggers. (Minpuntjes voor de titel, pluspunten voor de raket op de cover.) Nick Hornby heeft met Funny Girl eindelijk een nieuwe roman en dat op zich is al een dansje waard. Ouder, maar dit jaar pas ontdekt en ronduit fantastisch bevonden: Goliath van Tom Gauld.
- Cd: Ryan Adams is terug en wist mij opnieuw te raken zoals hij dat tien jaar geleden deed. Hetzelfde geldt in mindere mate voor Beck en Conor Oberst. Verder heel blij dat men mij veel te laat nog naar Sugar Man heeft doen luisteren.
- Film: Boyhood, met ruime voorsprong. Meer met het verstand dan met het hart heb ik ook enorm genoten van Iñárritu z’n Birdman.
- Theater: dit jaar heb ik eindelijk Hitler is dood gezien en soms is dat genoeg.
- Concert: met Millencolin en Blink 182 op de Lokerse feesten heb ik mij harder geamuseerd dan ik durf toegeven. Spinvis in de Vooruit heeft mij harder ontroerd dan ik had verwacht.
- Tv/radio: het WK, op zowel tv als radio. Verder natuurlijk vaste waarde Interne Keuken en Iedere Middag Moonsie.
- Werk/persoonlijk: ze zeggen soms dat je, om iets te herstellen, beter eerst al het oude tot op de grond kan afbreken. In dat geval ben ik halfweg. Maar ik heb het gevoel dat ik daarover al alles heb verteld – hier, en hier en ook hier.
Aan de andere kant leerde ik veel nieuwe mensen kennen, of oude mensen beter kennen, en kan ik alleen maar hopen dat zij zullen blijven. Het liefste wat ik heb loopt sinds kort met voorzichtige stapjes door de kamer en zegt “aai, aai” terwijl ze over mijn hoofd streelt en hoe kan je op zo’n moment iets anders denken dan dat het allemaal wel meevalt?
We’ll sit for days and talk about things
Ook al is deze website tegenwoordig niet meer zo actief, voor de volledigheid probeer ik hier toch het overzicht te bewaren van het werk dat ik uitvoer op andere plaatsen.
De afgelopen week heb ik weer het middagjournaal mogen bijhouden voor Nieuwe Feiten op Radio 1. Via de website van het programma kan je alle afleveringen herbeluisteren.
55
Vanmiddag bleek dat ik één van de tien finalisten was in de 55-fiction wedstrijd van het Radio 1-programma Joos. Daar bleef het dan ook bij. Ach, de prijzen van de VRT die ik al net niet gewonnen heb.
Leuk, dat wel, om eens iets te proberen in een heel onnatuurlijk formaat. En een aanmoediging om verder af te bouwen tot ik uiteindelijk uitkom bij nul.
Elke keer ik door die smalle straat loop, hoor ik nog de echo van je schreeuw tussen de gevels, op de plaats waar jij naar links ging en ik rechtdoor, en hoe ik net daarvoor nog zei: “als dit nu ophoudt, zal het binnen een jaar lijken alsof er nooit iets is gebeurd.”
As long as there’s fire
In de week waarin ik geboren werd, stond Let’s dance van David Bowie op nummer één in de hitparade. Overal ter wereld, maar niet in België: bij ons bleef hij steken op twee, na een nummer dat ik nu vergeten ben omdat het niet echt in deze anekdote past.
Vandaag is Bowie terug met een nieuwe single, waarvan veel mensen zeggen dat hij alle heisa niet waard is, maar die mij tegen de solo aan het einde bijna doet volschieten, elke keer opnieuw. Later zal ik mij Where are we now? herinneren als het nummer dat hoorde bij het jaar waarin ik dertig werd.