Het was een goede maand. Niets om nog eens over te doen, maar het was een goede maand. Een maand van nieuwe mensen, nieuwe plaatsen en nieuwe muziek. Een maand ook waarin ik vijf zondagen op rij vijf mooie liedjes met u kon delen in dat programma waar geen hond naar luistert. De geruchten als zou ik een spin-off overwegen zijn dus helemaal uit de lucht gegrepen, ook al heb ik die geruchten zelf de wereld ingestuurd.

Woe-hoe – The one you want (The Get Up Kids). Omdat “woe-hoe” geen “ooh wee” is, en al helemaal geen “wo-oh-oh-oh”. Omdat bijna al mijn vrienden ooit gehuild hebben bij deze muziek – de mietjes. Omdat ik niet naar Groezrock ga: ik doe niet aan reí¼nies.

Eén – Been (De Mens). Omdat ik Frank Vander linden net live gezien heb. Omdat ik wel hou van flauwe humor in voor de rest bloedmooie liedjes. In werkelijkheid denk ik maar zelden aan Sarah Bernhardt, die anekdote was doorgestoken kaart. Ah, de magie van radio!

Thuis – To go home (M. Ward). Omdat het nummer toevallig op de radio kwam toen ik die keer alleen naar Lummen reed. Omdat Koen F. zo’n wondermooie versie ervan liggen had. Het refrein doet het ‘m, elke keer opnieuw.

Slecht weer – I feel the rain fall (Red House Painters). Omdat ik bijna de enige ben die deze groep nog kent. Omdat ik niet graag de enige ben in om het even wat. Focus niet te hard op dit nummer, begin bij Mistress of Summer dress.

De duivel – The devil, you + me (The Notwist). Omdat deze Duitsers jaren geleden een heel nieuwe wereld voor mij hebben opengegooid. Omdat ze hier zingen over de drie dingen waar ik het vaakst over nadenk.

Ik ben, zeker de laatste jaren, nogal een anglofiel als het op muziek aankomt, dus maakte ik mij een beetje zorgen dat ik al teveel Britse liedjes zou hebben aangevraagd. Volgens mijn zelfgemaakte pie chart valt dat nog best mee. Taart liegt nooit.

De cirkel is de bodem van een whiskeyglas. De beverige lijntjes zijn daar op een of andere manier een gevolg van. Ook dat is rock ‘n’ roll. Tot volgende maand!