Twee weken geleden beloofde ik iets nieuws. Ik hou mij altijd aan mijn beloftes.
Bijna een jaar geleden leerde ik dankzij Het Laatste Uur Louis Van Dievel kennen, baas van deredactie.be en schrijver van de beste boeken ter wereld. Diezelfde Louis Van Dievel heeft mij maandenlang bespioneerd en mij uiteindelijk gevraagd of ik geen column wou schrijven op de site van zijn nieuwsdienst. Een aanbod dat ik niet kon afslaan.
Ik kan het toch geen werk noemen als iemand mij komt vragen om te doen wat ik altijd doe: mij halfverdrietig door het leven krabben en daar af en toe iets bij opschrijven? Mijn eerste bijdrage gaat over God en Poeske Scherens en staat, met een beetje vertraging, hier online.
(Mijn naam is verkeerd geschreven en er staan gekke tussentiteltjes in de tekst. Zo wil Louis mij met beide voeten op de grond houden. Er wordt goed voor mij gezorgd.)
Hoe zei Jan Mulder dat laatst nog? “Een columnist is geen schrijver, maar een waarnemer, een béschrijver.” Ik ben nog steeds gewoon die wanker met zijn schriftjes. Maar we gaan ons amuseren, daar op die andere site.
Ik feliciteer je met een zware aanval van jaloezie.
Omdat ik weet dat ik je daar blij mee maak.
Ik heb het gelezen en vond het leuk, je bent nog steeds de beste schrijver die ik ken en dat zal je vast wel altijd blijven.
Ik schud je de hand, met oprechte felicitaties en complimenten over de fijne observaties en stilistische kwinkslagen; maar iets te hard, zodat je wel in mijn ogen moet kijken en er de lichte jaloezie en competitiedrang in opmerkt.
Ik ben niet jaloers. Ik ben afgunstig, omdat ik het je van harte gun.
Ik ben heel erg trots op je.
Mannen zijn jaloers, vrouwen trots en bemoedigend. Nu voel ik mij zo’n boer plots :)
jup, nog een trotse juffrouw hier :-)
Maar Lieve jij.
Wat staan jouw woorden daar mooi, en wat koos je ze juist uit het scala van de Nederlandse taal. Laat alles rondom jou zo zacht zijn, dat het eventjes duurt voor je huid registreert dat ze gestreeld wordt.
Gefeliciteerd. Laat het nog lang zo mooi wo(o)rden
O, en los daarvan ben ik ook jaloers natuurlijk. Ondanks mijn borsten.
Heet je mama !ris, of heet ze Amanda?
Ach Koen, ik word langs alle kanten bemoederd. Het is mijn eigen Beatlemania, alleen met minder gegil en met meer “ziet dat ge een jas aandoet” en “hebt ge wel genoeg gegeten?”
Hier is vijf frank. Ga maar wat snoep kopen. Maar niet tegen papa zeggen, he?
haa, de bomma heet Phumazz!
Dit zat er even hard aan te komen als die zwarte medemens van de Jeugd Van tegenwoordig. Welgemeende gelukwensen.
Proficiat! Waar is de tijd dat ik dat ook nog met een sterretje kon zeggen? Vijf sterren voor San F.!