Ik liep in het donker door de tuin achter het faculteitsgebouw waar ik na mijn allerlaatste examen nooit meer ben binnengeweest. Het was een examen muzieksociologie: een redelijk ingewikkelde cursus over Adorno, auditieve flashbacks en de muziek van Schönberg, die het  meest waarachtig zou zijn van allemaal. “Enfin, mijn allerlaatste examen, dat hoop ik toch”, lachte ik en de professor verzekerde mij dat ik mij over zijn vak alvast geen zorgen moest maken.

Gisteren liep ik dus opnieuw door die tuin en ik volgde dezelfde paadjes als toen, in de hoop dat ik mij zou herinneren wat ik na afloop heb gedaan om dat moment te vieren. Er kwam niets. Mijn hoofd bleef leeg.

Als jij mij veel later vraagt wat ik vanmorgen heb gedaan, dan zal ik nog perfect kunnen navertellen hoe ik struikelde  over een verraderlijk trapje in de gang, de deur twee keer achter mij  moest dichttrekken voor ze sloot en even verderop merkte dat de politie mijn auto nog maar eens naar de Bodartparking had gesleept. En hoe alles buiten rook naar nieuw.